The Twin

The Twin is een nieuwe horrorfilm geregisseerd en deels geschreven door Taneli Mustonen. Hiervoor heeft hij meer Finse films geregisseerd. In de film verhuizen Rachel (Teresa Palmer) en Anthony (Steven Cree) na een ernstig ongeluk waarin ze een van hun tweelingzoons zijn verloren naar Finland. Hier proberen ze samen met hun overlevende zoon Elliot (Tristan Ruggeri) het trauma van het ongeluk te verwerken en proberen ze het achter zich te laten.

Toch merkt Rachel dat Elliot zich vreemder begint te gedragen alsof hij nog steeds met zijn overleden broer contact heeft. Rachel vraagt hierom hulp aan een spiritueel iemand, die na onderzoek al snel vaststelt dat er iets demonisch met Elliot aan de hand is. Deze horrorfilm gebruikt vele elementen uit andere bekende horrorfilms, maar komt zo wel snel als wat cliché over. Ze gebruiken illusie dromen net als in A Nightmare on Elm Street, de horrorsfeer en verhaalelementen uit Insidious en een mysterieuze sekste zoals in Midsommar. Al deze verschillende elementen leiden tot een grote opbouw in de film, maar het uiteindelijke eindresultaat is dan ineens te simpel. Door al deze mysterieuze opbouw verwacht je juist een beter eindresultaat, maar de film eindigt met een zwak onderbouwde plottwist. Door deze plottwist komen vele gebruikte elementen als onnodig over en hadden sommige niet in de film gehoeven, want veel van deze opbouw komt op het eind meer onnodig over. Voor een horrorfilm komt de film zelf ook niet eng over, want naast het mysterie van de film gebeurt er weinig spannends. Hierdoor begin je zelfs het effect van een simpele jump scare te missen, om even voor wat spanning te zorgen of je wakker te houden tijdens het langdradige verhaal. De film lijkt wel met schaduwen te spelen, om tensie op te bouwen, maar de schaduwen blijken alleen losstaande objecten in de scenes te zijn zonder verdere betekenis. Door te veel veranderingen en aanpassingen tussen de scenes en missende informatie komt de film ook wat onduidelijk over. Vaak lijken de scenes ergens naartoe op te bouwen, maar gaan dan te snel over naar de volgende scenes zonder voor duidelijkheid of spanning te zorgen. Finse regisseur Taneli Mustonen maakt wel gebruik van elementen en tradities uit Finland, maar naast deze cultuur op een interessante manier naar voren te brengen, lijdt dit uiteindelijk door de plottwist nergens naartoe. Teresa Palmer doet haar best als de hoofdrol, maar door het mindere script en het teleurstellende eindresultaat wordt dit haar niet altijd even makkelijk gemaakt. Vergeleken andere horrorfilms waarin ze heeft gespeeld doet ze fysiek ook wat minder, omdat ze tijdens het filmen zwanger was. Toch levert ze beter werk dan Steven Cree, want het script laat hem meer op de achtergrond staan met weinig te doen. Voor Tristan Ruggeri is dit pas zijn eerste acteerwerk in een film. Hij weet passend acteerwerk te leveren, maar door het mindere script en kwaliteit van de film weet hij er helaas verder weinig bijzonders van zijn rol te maken. Ik geef de film als cijfer een:

Downton Abbey: A New Era

Downton Abbey: A New Era is het vervolg van de eerste Downton Abbey film uit 2019. Dit vervolg is geregisseerd door Simon Curtis, de regisseur van Goodbye Christopher Robin en My Week with Marilyn. In de film leert de Crawley familie dat Violet Crawley (Maggie Smith) een Franse villa heeft geërfd. Sommige van de familie reizen daarom naar Frankrijk om de villa te bekijken. Hier leren ze over Violet haar verleden en ontdekken ze dingen die ze verborgen heeft gehouden.

De rest van de familie blijft in Groot-Brittannië bij hun landhuis en landgoed. Waar om schade aan het landhuis te kunnen repareren jonge familieleden akkoord zijn gegaan met een deal van filmmakers, die het landhuis en landgoed willen gebruiken voorin hun nieuwe film. Oudere familieleden zijn niet zo blij met deze deal, omdat er nu een vreemde filmcrew gebruik maakt van hun landgoed en bezittingen. Met dit vervolg weten ze weer een vermakelijke film te maken met de bekende gezichten van de serie en eerste film. De film split zich wel af in twee verschillende verhalen, die wat door elkaar heen lopen. In het ene verhaal botsen de jonge en oude familieleden wat met elkaar over hoe hun landgoed gebruikt wordt door een buitenstaande filmcrew. Dit zorgt voor vermakelijke momenten waar de ideeën van jong en oud met elkaar botsen. Het andere verhaal gaat over de familieleden die de geërfde villa van Violet Crawley inspecteren en hier nieuwe dingen over haar verleden leren. Beide verhaallijnen zijn leuk en interessant voor fans van de Downton Abbey serie en voorgaande film. Voor filmliefhebbers is het ook boeiend te zien hoe in de jaren 20 films werden gemaakt en hoe dit gedurende deze tijden dankzij betere technieken veranderde. De verhaalvertelling kan voor mensen die verder niet zo bekend zijn met de Downton Abbey serie of film wel even wennen zijn, want het verhaal springt vaak heen en weer tussen de vele verschillende personages. Hierdoor kan het soms wat rommelig aanvoelen. Scenarioschrijver Julian Fellowes weet het gelukkig toch duidelijk te houden met de manier waarop alles uiteindelijk samenkomt. Kenners van de tv-serie of filmkenners in het algemeen kunnen wel ongeveer voorspellen wat er gaat gebeuren en waarom sommige personages doen waar ze mee bezig zijn. De filmsets, kostuums, make-up en haarstijlen komen ook weer passend over voor de tijd en plaats waar de film zich in afspeelt. De meeste bekende castleden van de serie en eerste film zitten ook allemaal weer in deze film en spelen hun rollen weer op hun bekende manier. Voor variatie krijgen sommige wel de kans om samen met castleden die de Franse personages of personages van de filmcrew spelen voor nieuwe situaties te zorgen voorin deze film. Ik geef de film als cijfer een:

The Bad Guys

The Bad Guys is een nieuwe misdaadkomedie animatie geregisseerd door Pieree Perifel. Dit is de eerste animatie bioscoopfilm die hij heeft geregisseerd, want hiervoor heeft hij alleen maar korte animatiefilms geregisseerd. Deze animatie is gebaseerd op een Australische kinderboeken serie. In de film proberen Wolf (stem van Sam Rockwell) en Snake (Stem van Marc Maron) samen met hun criminele bende een overval te plegen, die nog nooit door andere criminele succesvol is uitgevoerd. Als hun plan dan misgaat, wordt het gehele team opgepakt.

Om een gevangenisstraf te voorkomen, gaat het team akkoord met de deal van professor Marmalade (stem van Richard Ayoade). Voor deze deal moeten de slechteriken met verschillende testen proberen te laten zien dat ze ook goede jongens kunnen zijn. Het team doet allen net alsof ze echt goed proberen te worden. In werkelijkheid doen ze alle testen alleen doen om onder hun straf uit te komen. Stiekem zijn ze bezig hun kwade plannen voort te zetten zonder betrapt te worden. Ze vertellen het verhaal als een parodie van andere bekende misdaadfilms zoals Ocean’s Eleven en Reservoir Dogs. Verder zitten er veel verwijzingen in de film naar dit soort films. Oudere kijkers kunnen deze parodieën en verwijzingen eerder terug herkennen wat deze film voor hun zo vermakelijk kan maken. Het script is geschreven door Etan Cohen, die nog niet zoveel scripts voor animatiefilms heeft geschreven. Hij is meer bekend van het schrijven van scripts voor volwassen komedies zoals Tropic Thunder en Men in Black 3. Zo is deze film niet altijd even zo vermakelijk voor kinderen. Sommige kinderen kunnen dankzij de meer serieuze toon wel even hun interesse in de film verliezen. Gelukkig zijn bepaalde personages meer geschreven om de kinderen te vermaken tijdens de film met hun gekke of onhandige komedie momenten. De film probeert kinderen ook te leren dat fout en ondeugend zijn zo zijn leuke kanten heeft, maar vaak wel voor problemen kan zorgt. Het is dus beter om je goed te gedragen en anderen proberen te helpen. Voor volwassen kijkers kan de film wel wat voorspelbaar zijn, waardoor ze op de film vooruit kunnen blijven lopen en de meeste wendingen wel aan zien komen. De wereld waar de film zich in afspeelt kan soms wel wat apart overkomen, want de hoofdpersonages zijn allemaal verschillende dieren terwijl de rest van de personages gewoon mensen zijn. Het kan zowat vaag zijn de dieren en mensen samen in dezelfde wereld te zien zonder duidelijke uitleg. Als alle personages dieren waren geweest, was de film wat logische overgekomen. De animatie ziet er verder goed uit en zorgt voor vermakelijke momenten om de aandacht van jonge kijkers te krijgen of soms terug te winnen. Voor volwassen kijkers is dit waarschijnlijk niet de beste animatie die ze ooit gezien hebben, maar het animatieteam heeft zijn best gedaan om er wat moois van te maken. Soms gebruiken ze voor de animatie 3D effecten om de gezichtsuitdrukkingen van de personages wat beter over te brengen en hun emoties meer te tonen. De stemacteurs weten hun personages op passende manier in te spreken en sommige hebben samen een goede chemie tijdens de film, waardoor hun onderlinge relaties geloofwaardig overkomen. Ik geef de film als cijfer een:

Morbius

Morbius is een nieuwe actiethriller geregisseerd door Daniel Espinosa, de regisseur van Life en Safe House. De film gaat over biochemicus dr. Michael Morbius (Jared Leto). Hij lijdt aan een ernstig zeldzame bloedziekte, waarvoor hij een geneesmiddel probeert te maken om zichzelf en anderen die aan dezelfde ziekte lijden te kunnen genezen. Hij denkt het geneesmiddel te kunnen maken met bloed van vampiervleermuizen, maar na een zelftest met dit middel verandert hij zichzelf in een levende vampier.

Met deze film leek Marvel samen met Sony hun superhelden filmserie naar een meer volwassen niveau proberen te brengen, door horrorwezens zoals vampiers in hun serie te introduceren. Helaas lijkt ze met de Marvel filmserie deze grens nog niet te durven passeren en echt met 16+ films te komen. In deze vampierfilm komt bijvoorbeeld nauwelijks echt bloed naar voren, omdat het hoofdpersonage ervoor kiest kunstmatig blauw bloed te gebruiken. Wanneer een vampier dan achter een mens aanzit, om zijn bloed te drinken, zijn deze scenes te bewegelijk en te duister gefilmd. Hierdoor krijg je moeilijk volgen wat er met de slachtoffers gebeurt tot ze uiteindelijk dood op de grond liggen zelfs zonder echte duidelijk bloedwonden. Het bloed dat je een enkele keer ziet bij wat slachtoffers komt onrealistisch over door de te donkere kleur.

Zo lijken ze te proberen de film kindvriendelijk te blijven houden, ondanks het in sommige landen wel verkocht wordt als een 16+ film en het zo voor jongere tieners nauwelijks mogelijk is de film te kunnen bekijken. Andere tiener vampierfilms zoals zelfs Twilight gingen meer de horrorkant op met het bloedgebruik en vampieracties. De horrormomenten die in de film voorkomen, zijn dan vooral standaard clichés uit horrorfilms, die door hun bekendheid aan de voorspelbare kant zijn en zo niet echt eng of spannende overkomen. Het verhaal wordt verder op een gehaast tempo vertelt en spring van plaats naar plaats alleen zodat het verhaal vooruit kan gaan. Het verhaal is verder ook aan de voorspelbare kant, waardoor je als kijker kunt voorspellen wat er ongeveer komen gaat en zo kunt voor op het verhaal kan lopen. Het afgezaagde verhaal komt ondanks het snelle tempo toch nog langdradig en zo oninteressant over. Naast het eigen afgezaagde verhaal kopieert de film verder momenten uit andere films zoals Batman Begins en verliest zowat van zijn originaliteit. Verwijzingen die de film maakt naar andere Sony Marvel films maken de film ook onnodig ingewikkeld, want je kunt soms nog moeilijk begrijpen in welke filmserie deze film zich precies afspeelt. De scenes tijdens de aftiteling maken dit alleen maar chaotischer, waardoor sommige goede voorgaande films uit de Marvelserie nu ook als wat minder kunnen overkomen. De visuele effecten zien er ook niet zo geloofwaardig uit. Wanneer iemand in zijn vampiervorm verandert, lijkt het soms net een simpele snapchatfilter of verder een goedkope make-up laag. Wanneer personages hun krachten gebruiken lijkt het op scenes uit oude videogames van oudere gameconsoles zoals de Playstation 2. Dat de superkrachten verder met CGI rond de personages zijn geplaatst valt ook duidelijk terug te zien, maar wat de personages dan precies doen blijft onduidelijk. In het einde gevecht lijkt het net of twee CGI wolken steeds tegen elkaar opvliegen tot er uiteindelijk een winnaar is. Het acteerwerk is verder ook niet bijzonder. Ondanks het mindere script weet Jared Leto zelfs ook niet veel unieks toe te voegen aan de film. In zijn eerder acteerwerk wist hij nog wel wat met zijn filmrollen te doen, waardoor je door hem gespeelde personage na afloop van deze film bleef herinneren. Zijn personages valt hier veel in herhaling wanneer hij bijvoorbeeld het kunstmatige bloed uit bloedzakken drinkt. De rest van de filmcast krijgt verder ook niet veel om mee te werken. Matt Smith weet de film te stelen als het meeste interessante personage van de film, maar andere grote zoals Jared Harris en Michael Keaton verspillen eigenlijk meer hun tijd en acteertalent in deze film. Ik geef de film als cijfer een:

The Unbearable Weight of Massive Talent

The Unbearable Weight of Massive Talent is een nieuwe actiekomedie geregisseerd en deels geschreven door Tom Gormican, de regisseur van That Awkward Moment. In de film bevindt acteur Nicolas Cage zich op het dieptepunt van zijn acteercarrière. Hij weet geen passende rollen of films meer te vinden, om in te acteren. Zo voelt Nicolas zich gedwongen om te stoppen met acteren en met pensioen te gaan. Voordat hij dit nieuws met de rest van de wereld kan delen, krijgt hij een bod aangeboden om voor 1 miljoen op de verjaardag van een superfan Javi Gutierrez (Pedro Pascal) te verschijnen. Tijdens zijn tijd bij Javi wordt Nicolas door de CIA gevraagd Javi te bespioneren, want hij schijnt iemand ontvoerd te hebben en een geheime drugsbaron te zijn. Nicolas gaat met tegenzin akkoord, maar wil niet geloven dat zijn fan Javi schuldig is aan al deze criminele dingen waarvan de CIA hem beschuldigd.

Met deze film maken ze op een eigen respectabele manier Nicolas Cage zijn acteer en filmcarrière wat belachelijk door gebruikte maken van parodie en zelfspot komedie. Naast Nicolas Cage zelf maken ze de moderne filmwereld ook wat belachelijk. Filmfans en dan vooral fans van Nicolas Cage kunnen zowat meer van deze soort komedie genieten. Nicolas Cage blijft een bijzonder figuur in de film en sterrenwereld met zijn aparte film en levenskeuzes. Een zelfspot komedie kan zo met genoeg materiaal simpelweg gemaakt worden. Helaas zijn de regisseur en schrijvers van de film meer bekend uit de tv-wereld. Medeschrijver Kevin Etten heeft zo meer meegewerkt aan scripts van verschillende tv-komedies. Dit televisieniveau is dan ook wat te klein voor een acteur als Nicolas Cage. Dankzij het rommelig schrijfwerk kan het verhaal wat minder overkomen, wat meer oog voor detail had dit voorkomen kunnen worden. Door de trailers kun je ook al een beetje voorspellen waar het verhaal ongeveer naartoe gaat wat het alleen maar voorspelbaarder maakt. Als je de trailers kunt mijden, kan de film je wat meer verrassen.

Ondanks de minpunten van de film weet Nicolas Cage als een fictieve versie van zichzelf de film wel weer een unieke draai te geven. Hij laat zo weer zien dat alleen hij zichzelf op zijn eigenaardige manier kan spelen en ze haast geen andere acteurs had kunnen casten in de meeste rollen die hij heeft gespeeld. Hij weet zo vele castleden en verhaallijnen van bijvoorbeeld de CIA en drugscriminelen wat te overschaduwen. De leukste momenten in de film komen dan ook wanneer Nicolas Cage het samen met Pedro Pascal als zijn grote fan de respectvolle en belachelijke Nicolas Cage films langsgaan en hier verder op zelf spottende manier mee omgaan. Ik geef de film als cijfer een:

The Lost City

The Lost City is een nieuwe avonturen komedie geregisseerd en deels geschreven door de Nee broers, die samen ook Band of Robbers en The Last Romantic hebben geregisseerd. De film gaat over de teruggetrokken romanschrijver Loretta Sage (Sandra Bullock), die met haar boekenserie aardig populair is geworden. Dit succes dankt ze deels ook aan Dash het boekcover model van haar boeken die wordt gespeeld door het model Alan (Channing Tatum).

Tijdens haar boekenpromotie van haar nieuwste boek The Lost City of D wordt Loretta ontvoerd door haar rijke fan Abigail Fairfax (Daniel Radcliffe). Hij denkt met haar boekenkennis over tombes waar ze haar boeken op heeft gebaseerd een oude schat te kunnen vinden. Alan die heeft gezien hoe Loretta ontvoerd is, probeert haar nu te redden om te bewijzen dat hij meer is dan alleen een covermodel van haar boekenserie. De twee tegenpolen eindigen in de jungles van de verloren stad en moeten zien samen te werken om hun gevaarlijke jungletrip te overleven en de schat te vinden voor die in verkeerde handen valt. Met deze film hebben ze een soort parodie film gemaakt, die de clichés van andere avonturenfilms over verborgen tombes in gevaarlijke jungles met boobytraps wat naar boven haalt. Naast de parodiefilm hebben ze de film gelukkig nog wel een eigen verhaal kunnen geven. Dit verhaal begaat zelf ook wel vele van de clichés uit de andere avonturenfilms, die ze juist wat belachelijke proberen te maken. Zo is dit en vermakelijke film, maar verder niet echt iets nieuws of bijzonders.

Op de komedie van de clichés na die ze wat belachelijk proberen te maken, werkt de komedie van de film zelf het beste om de verder film wat lost te doen staan in vergelijking met andere avonturenfilms. Helaas zijn veel van de meeste komische momenten al te zien in de trailers, dus kun je voor een meer vermakelijkere ervaring beter proberen de trailers te mijden. Andere aspecten die voor de leukste momenten zorgen, worden helaas ook het minst gebruikt. Hierdoor gaat de film vooral om de tegenstrijdige humor tussen de twee hoofdpersonages. Sandra Bullock en Channing Tatum hebben gelukkig een goede chemie samen, waardoor hun komische scenes beter overkomen. Ze hebben de film ook echt op locatie gefilmd, waardoor de regisseurs samen met fotografie directeur Jonathan Sela voor vele mooie beelden hebben weten te zorgen. Dit maakt de film ook wat realistischer vergeleken andere avonturenfilms, die voornamelijk in filmstudio’s zijn opgenomen en later met een green screen pas een achtergrond hebben gekregen. De meeste castleden hebben zo ook hun eigen stunts op locatie kunnen uitvoeren. Sandra Bullock weet met deze bioscoopfilm weer terug te keren als komedie ster in de bioscoopwereld, want voor deze film speelde ze meer in films die op streaming services werden gezet. Samen met Channing Tatum weet ze voor goede komedie te zorgen. Haar personage komt vaak sarcastisch over tijdens wat ze meemaakt. Haar personage draagt voor een groot gedeelte van de film een paarse glitter jumpsuit, waar ook vele komische momenten door ontstaan. Channing Tatum weet in deze film ook weer zijn komedie kanten te laten zien, waar hij sinds 21 Jump Street een talent mee is geworden. In deze film speelt hij wel een domme klungel, die zichzelf steeds probeert te bewijzen. Daniel Radcliffe weet ook leuk de schurk van de film te spelen, maar zijn personage wordt niet echt goed uitgewerkt in de film. Hij stuurt ook vaker zijn handlangers achter het duo aan, waardoor hij zelf minder te doen krijgt. Brad Pitt heeft verder meer een cameo in de film waarin hij het spotlicht mee weet te stelen en je hem al snel begint te missen als zijn personages uit de film verdwenen. Ik geef de film als cijfer een:

Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore

Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore is de derde film van de Harry Potter spin-off serie Fantastic Beasts. De film is weer geregisseerd door David Yates, die ook de twee vorige films van de serie heeft geregisseerd. In de film weet Albus Dumbledore (Jude Law) dat zijn oude vriend Gellert Grindelwald (Mads Mikkelsen) de macht in de tovenaarswereld probeert over te nemen. Terwijl hij zelf onderzoek blijft doen, vraagt hij Newt Scamander (Eddie Redmayne) samen met een team tovenaars, heksen en de dreuzel Jacob Kowalski (Dan Fogler) op een gevaarlijke missie te gaan. Tijdens deze missie komen ze magische beesten tegen die ze helpen of het ze alleen maar moeilijker maken, om Grindelwald en zijn toenemende volgens te stoppen voordat hij de magische macht weet over te nemen.

Voor deze derde Fantastic Beasts film hebben ze na de teleurstelling van het tweede deel wat aanpassingen gemaakt, om de serie op een betere weg te helpen. Harry Potter boekenschrijfster J.K. Rowling, die zelfstandig de eerste twee filmscripts heeft geschreven, krijgt bij deze derde film hulp van scriptschrijver Steve Kloves. Zo komt deze film wat meer over met een filmverhaal vergeleken het tweede deel dat meer als een boekvertelling overkwam. Zo is de verhaalvertelling van deze film wat beter te volgen geworden. Door de hoeveelheid aan personages ontstaan er helaas nog wel wat te veel losstaande verhaallijnen, waarvan maar een paar echt naar hetzelfde einde leiden. Dit zorgt soms voor extra onnodige scenes, waardoor het tempo van de film wat afneemt. Als ze in de volgende film minder tijd geven of ze zelfs uit de film laten, kan de vierde film wat duidelijker en meer gefocust overkomen. Dankzij de trailers krijg je ook wat te veel informatie over waar het verhaal ongeveer naartoe gaat met de politieke strijd van Grindelwald, om op een politieke manier de macht in de magische wereld over te nemen. Op wat kleine wendingen na weet je dankzij de trailers al wat je een beetje kan verwachten wat de uitslag gaat worden. Helaas wordt de opbouw richting deze uitslag wat te langdradig verteld, waardoor je je interesse even kunt verliezen. Voor Harry Potter fans maakt deze film gebruik van wat bekende plaatsen, personages en soundtrackmuziek. Jammer genoeg wordt dit maar even gedaan. Wat meer tijdsbesteding aan deze dingen in het verleden zou leuker geweest zijn. Als fan hoop je dat ze hier meer tijd mee gaan doorbrengen in de volgende delen van de Fantastic Beasts serie. De visuele effecten zien er goed uit n de film, maar het ene magische dier ziet er wat geloofwaardiger uit dan de ander. Gelukkig vallen de CGI van deze wezens bij de meeste niet storend op. Het acteerwerk wordt ook goed en passend gedaan. Jude Law krijg in deze film meer tijd om als een jongere Dumbledore te schijnen, waardoor hij Newt en zijn magische beesten wat begint te overschaduwen. Hierdoor kun je het idee krijgen dat een Dumbledore prequel serie bijna interessanter had kunnen zijn dan het Fantastic Beasts verhaal. Eddie Redmayne weet samen met de rest van de acteurs uit zijn team gelukkig de film ook wel interessant te houden. Jessica Williams krijgt in deze film meer tijd als Lally Hicks weet de film met Eddie draaiende te houden en Dan Fogler weet voor wat komische momenten te zorgen. Een grootte verandering voor deze film was de rol van Gellert Grindelwald weer door een andere acteur te laten spelen. In de eerste film heeft voor een wending Colin Farrell de rol gespeeld. Later werd de rol overgenomen door Johnny Depp. Depp kwam wegens een rechtszaak in een slecht daglicht te staan en werd door de filmstudio gevraagd zich terug te trekken van de filmserie. Mads Mikkelsen is toen gecast om de rol over te nemen wat hij op een passende manier weet te doen. Doordat het Grindelwald personages zo in de verschillende film door verschillende acteurs wordt gespeeld, kan het personage wel wat onduidelijker overkomen. Hopelijk weet Mads Mikkelsen met de vervolgen echt het vaste gezicht te geven aan het personage van Grindelwald. Ik geef de film als cijfer een:

Sonic the Hedgehog 2

Sonic the Hedgehog 2 Is het vervolg van de eerste Sonic film uit 2020. De film is weer geregisseerd door Jeff Fowler, die ook het eerste deel heeft geregisseerd. In de film wil Sonic (stem van Ben Schwartz) meer vrijheid tijdens zijn heldendaden van Tom (James Marsden), maar Tom vindt dat Sonic hiervoor nog niet genoeg verantwoordelijkheid neemt. Sonic mag zijn verantwoordelijkheid bewijzen wanneer Ben en Maddie (Tika Sumpter) weg zijn voor de trouwerij van haar zus.

Alleen thuis probeert Sonic met moeite te tonen dat hij verantwoordelijk kan zijn, maar dit wordt hem alleen maar moeilijker gemaakt wanneer Dr. Robotnik (Jim Carrey) terugkeert op aarde. Samen met een nieuwe mysterieuze bondgenoot genaamd Knuckles (Idris Elba) neemt hij het weer tegen Sonic op. Sonic krijgt gelukkig ook hulp van zijn nieuwe bondgenoot Tails (stem van Collen O’Shanussy). Beide duo’s gaan op zoek naar een smaragd waarmee de bezitter werelden kan opbouwen of vernietigen. Sonic realiseert dat hij de smaragd in handen moet krijgen, om zijn nieuwe thuisplaneet de aarde en de mensheid te beschermen tegen Robotnik en zijn duistere plannen. Met dit vervolg verwerken ze meer elementen uit de videogames van Sonic, door meer personages van de games te gebruiken en deze samen met terugkerende personages meer over te brengen zoals ze zich in de games ook gedragen. De film wordt zo leuker voor fans en kenners van de videogames en jongere kijkers, die meer van de CGI-personages uit de game en hun acties kunnen genieten. Voor oudere kijkers die verder niet zoveel met de videogames hebben, kan de film wel wat minder overkomen. Door de meerdere CGI-personages uit de videogames kan de film meer overkomen als een film bedoeld voor kinderen. Toch is het een leuke familiefilm met komedie en levenslessen voor jong en oud. De film heeft een langere speeltijd vergeleken de eerste film. Door deze langere speeltijd kunnen zowel jongere als oudere kijkers soms hun interesse wat in de film verliezen. Dit gebeurt vooral wanneer het verhaal alleen om de menselijke personages gaat tijdens de trouwerij. Dit verhaallijn staat wat los van het verhaal waar Sonic en de anderen naar de smaragd zoeken. Als ze deze onnodige verhaallijnen uit de film hadden gelaten, zou de film een beter tempo hebben gehad, waardoor kijkers wat mindere hun interesse verliezen tijdens de film. De komedie in de film is meer gericht op jongere kijkers, maar gelukkig zitten er ook komische momenten in de film voor oudere kijkers. Volwassen kijkers kunnen bijvoorbeeld speels verwijzingen naar andere films eerder terug herkennen dan de jongere kijkers. Oudere kijkers kunnen wel eerder zien dat de videogamepersonages met CGI in de film zijn geplaatst, waardoor ze niet altijd zo realistische overkomen. Waar verder andere visuele effecten zijn gebruikt zoals een green screen zullen oudere kijkers ook wel sneller terug kunnen zien. Voor jongere kijkers valt dit gelukkig niet zo snel op, waardoor ze meer kunnen genieten van wat er allemaal in de film gebeurt en te zien valt. De terugkerende filmcast levert weer net zulk goed en passend werk zoals ze in de eerste film deden. Doordat er nu meer personages in de film zitten, belanden sommige wat meer op de achtergrond zodat de nieuwe personages meer kansen krijgen om hun personages op te bouwen. Idris Elba levert leuk en passend werk als de stem van Knuckles een vechtersbaas die alles te serieus neemt en zo vele grappen niet begrijpt. Collen

O’Shanussy levert ook goed werk als de stem van Tails en komt goed over als een wat onzekere technicus, die toch iedereen probeert te helpen. Jim Carrey wist met de eerste Sonic film een goede comeback te maken als komedie acteur en wist zijn oude manier van komedie weer nieuw leven in te brengen met de eerste film. In dit vervolg krijgt hij meer kansen om dit opnieuw te doen. Zo komt hij over als een soort liveaction videogame personage die zich tussen allemaal CGI-videogame personages bevindt. Ik geef de film als cijfer een:

The Northman

The Northman is een nieuwe fantasie thriller geregisseerd en deels geschreven door Robert Eggers, de regisseur van The Lighthouse en The Witch. De film gaat over de Viking prins Amleth (Alexander Skarsgård) bij wie op jonge leeftijd zijn vader koning Aurvandil War Raven (Ethan Hawke) is verloren. Zijn oom Fjölnir the Brotherless (Claes Bang) heeft hem namelijk vermoord om zijn leiderschap over te nemen. Tijdens zijn ballingschap probeert Amleth een wraakplan te bedenken om zijn vaders dood te wreken door zijn oom te vermoorden en zijn moeder Gudrún (Nicole Kidman) te redden.

Voor dit plan besluit hij zich als slaaf tussen de nieuwe slaven van zijn oom te voegen. Hier ontmoet hij slavin Olga (Anya Taylor-Joy), die hem met haar mythologische gaven probeert te helpen tijdens zijn wraakplan. Met deze film heeft Robert Egger weer een mooie film gemaakt over de geschiedenis en mythologie van de vroegere Vikingen samen met andere volken uit oud Noord-Europa. Zo is deze film leuk en interessant voor mensen die van Noorse geschiedenis en mythologie houden. Het verhaal komt ook over als een meer volwassen versie van de bekende Lion King film, of een Noorse versie van Macbeth met onderdelen van de tv-serie Vikings. Regisseur Robert Egger zorgt samen met Jarin Blaschke, de fotografie directeur van de film voor mooie beelden. Zo krijg je mooie landschappen in Noorwegen en andere Noord-Europese landen te zien. Wanneer de personages hier doorheen reizen komt het vaak geloofwaardig over. Alleen bij een paar scenes kun je wel het idee hebben dat de acteurs voor een green screen staan waar de landschappen uit Noord-Europa op geprojecteerd worden. Voor sommige scenes lijkt Robert Eggers ook gekozen te hebben om alleen gebruik te maken van natuurlijk licht of licht dat door vlammen ontstaat. Zo krijg je bij deze scenes wel een Revenant gevoel, want bij die film is ook alleen maar gebruik gemaakt van natuurlijke lichtbronnen. Door deze meer duistere manier van filmen, zijn sommige scenes wel lastig om te volgen goed wat er precies gebeurt te, maar hierdoor valt wel minder op dat bepaalde dieren met CGI in de film zijn geplaatst. De kostuums in de film helpen ook met het geloofwaardig overbrengen van de tijd en plaats waarin de film zich afspeelt. De acteurs helpen hier ook bij door met een Noors of Noord-Europees accent te spreken of zelfs volledige zinnen in deze talen te spreken. Alexander Skarsgård doet het ook weer goed in de hoofdrol van de film. Hij weet goed te wisselen van een prins in ballingschap naar een gehoorzame slaaf en vervolgens tot iemand die stiekem een wraakplan probeert uit te voeren. Samen met Anya Taylor-Joy heeft hij ook een goede chemie tijdens hun samenwerking. Deense acteur Claes Bang doet het goed als de schurk van het verhaal en weet zelfs voor wat momenten te zorgen zodat je als kijker een beetje kan begrijpen waarom hij zijn duistere acties heeft ondernomen. Andere grootte castleden zoals Nicole Kidman, Ethan Hawke en Willem Dafoe spelen meer kleinere rollen in deze film, maar doen dit op een goede en passende manier. Ik geef deze film als cijfer een: