Ticket to Paradise

Ticket to Paradise is een nieuwe romantische komedie geregisseerd en deels geschreven door Ol Parker, de regisseur van Now is Good en Mamma Mia! Here We Go Again. In de film zijn gescheiden ouders David (George Clooney) en Georgia (Julia Roberts) uitgenodigd om naar Bali te reizen voor het huwelijk van hun dochter Lily (Kaitlyn Dever). Lily heeft tijdens haar tijd in Bali de lokale zeewier boer Gede (Maxime Bouttier) ontmoet en is verliefd op hem geworden, zelfs zoveel dat ze haast direct besloten hebben om met elkaar te trouwen.

David en Georgia vinden beide dat hun dochter te snelle beslissingen neemt in haar leven. Om te zorgen dat Lily niet dezelfde fouten maakt zoals haar ouders besluiten David en Georgia hun verschillen aan de kant te zetten en samen te werken om Lily van gedachten te doen veranderen. Ol Parker en medeschrijver Daniel Pipski hebben met deze romantische komedie een vermakelijke film gemaakt, die vooral mensen uit gescheiden gezinnen herkenbaar kan aanspreken. De film toont goed zowel de positieve als negatieve kanten van het hebben van een gescheiden gezin. Voor komische doeleinde maken ze dingen die in gescheiden gezinnen voorkomen wat belachelijk, maar houden het toch grotendeels realistisch. In de film tonen ze ook goed hoe zowel ouders als kinderen zo’n situatie kunnen ervaren. Gescheiden ouders samenbrengen voor iets als een trouwerij kan voor beide partijen wel iets belangrijks, maar toch ook lastig blijven. Als de film wat korter was geweest en iets minder personages had gehad zou de film wel wat beter en passende zijn overgekomen. Het verhaal zich afspeelt in Bali, maar ze hebben ze de film gefilmd in Queensland, Australië. Ondanks dat de opnames in Australië waren, weten ze toch goed de cultuur en tradities van Bali in de film naar voren te brengen, door bijvoorbeeld de gebruiken vanuit Bali rond een huwelijk te tonen. Deze film is de vijfde film waarin George Clooney en Julia Roberts samen in spelen. Het is bijzonder dat George Clooney weer eens terug is te zien in een romantische komedie. Sinds zijn laatste romantische komedie heeft hij gezegd niet meer geïnteresseerd te zijn om in nieuwe romantische komedies te acteren en probeerde hij zich meer op serieuze films probeerde te concentreren. Toch is het leuk om beide weer samen te zien spelen in een film, want ze spelen weer leuk samen en tegen elkaar in. Beide weten ze elk met hun eigen soort komedie te spelen. Zo zorgt George meer voor sarcastische momenten terwijl Julia dan weer voor beter wetende opmerkingen zorgt. Kaitlyn Dever weet ook voor passend acteerwerk te zorgen als de dochter die probeert te trouwen, terwijl ze beide ouders samen probeert te brengen zonder dat de twee door samenkomst voor problemen voor zichzelf of anderen weten te zorgen. Voor Maxime Bouttier is dit als Indonesische acteur zijn eerste acteerwerk in een Hollywood film. Gelukkig weet hij ook voor passend acteerwerk te zorgen als toekomstige schoonzoon, die het goed probeert te vinden met de gescheiden ouders van zijn geliefde. Ik geef de film als cijfer een:

Don’t Worry Darling

Don’t Worry Darling Is een nieuwe mysterie thriller geregisseerd door Olivia Wilde. Dit is na Booksmart pas de tweede film die ze heeft geregisseerd. De film speelt zich af in de jaren vjftig en gaat over de huisvrouw Alice Chambers (Florance Pugh), die samen met haar man Jack (Harry Styles) in de utopische experimentele gemeenschap Victory woont.

Na mate Alice hier steeds meer tijd doorbrengt, begint ze zich af te vragen wat haar man en zijn collega’s nu precies doen voor werk bij hun mysterieuze bedrijf. Zo begint ze zelf onderzoek te doen en probeert de geheimen van het bedrijf te ontrafelen. Met deze tweede film heeft Olivia Wilde voor een ander genre gekozen en probeert nu een meer psychologische thriller in beeld te brengen. Ze weet de film vaak goed in beeld te brengen, maar het valt wel terug te zien dat dit pas haar tweede regiewerk is en dat ze nog wat met deze film liep te experimenteren. Met passende kostuums, filmsets en muziek weet ze wel geloofwaardig de tijd van de jaren vijftig over te brengen in de film. Zo voelt het als kijker alsof je ook in deze jaren zelf aanwezig bent. Het verhaal kan wel wat onduidelijk en traag overkomen, omdat de drie verschillende schrijvers ieder met hun eigen ideeën voor de film bezig leken te zijn en Olivia Wilde ze niet echt in een gezamenlijke richting wist te wijzen. Zo kan de film voor sommige als wat langdradig overkomen. Ondanks de positieve kanten van de film heeft Olivia Wilde zelf wel voor wat zorgen gezorgd met acties die achter de schermen zijn gebeurd. Acteur Shia LaBeouf zou namelijk eerst de rol van Jack spelen, maar na conflicten met Olivia Wilde is hij zelf weggegaan terwijl andere verhalen zeggen dat hij door haar is ontslagen. Toen er een video op het internet belande waarin Olivia Wilde Shia LaBeouf smeekt terug te komen bij de film werd wel duidelijk dat de problemen van de film toch ook meer grotendeels door Olivia Wilde zelf zijn ontstaan. Uiteindelijk heeft ze hierom Harry Styles met wie ze nu date gevraagd de rol van Jack te spelen. Al deze chaos heeft voor een ongemakkelijke sfeer gezorgd bij de filmcast en crew wat ook wel wat terug valt te voelen tijdens het kijken van de film. Florance Pugh probeert ondanks de bende achter de schermen de film draaiende te houden. Gelukkig weet ze passend voorin het verhaal wat geïrriteerd en onzeker over te komen. Chris Pine komt ook passend voor zijn rol wat mysterieus en licht geïrriteerd over. Of dit allemaal nu voor de rollen of door de gebeurtenissen achter de schermen komt, blijft de vraag. Beide acteurs zijn door de conflicten niet echt positief tijdens promotie, tours of interviews voor de film. Vele hiervan hebben ze verder ook afgezegd. Harry Styles komt voor een meer beginnende acteur ook niet altijd even sterk naar voren. Hij wisselt in de film soms van accent en kan zo onduidelijk overkomen. Hij probeert de emoties van zijn personage goed over te brengen, maar doet dit soms te zwak of juist. Ik geef de film als cijfer een:

Smile😁

Smile is een nieuwe horrorfilm geregisseerd en geschreven door Parker Finn. Dit is na wat korte films pas zijn eerste echte regiewerk. De film gaat over de psycholoog Rose Cotter (Sosie Bacon) die na een traumatische gebeurtenis met een nieuwe patiënt leert over een duister kwaad.

Ditzelfde kwaad blijft haar na deze gebeurtenis steeds opnieuw beangstigen en in gevaar brengen. Om dit kwaad te stoppen moet ze de oorsprong hiervan leren, maar hierdoor wordt ze met haar eigen traumatische verleden geconfronteerd. Filmstudio Paramount heeft deze film wat geheim proberen te houden en alleen gepromoot met een verborgen teaser bij sommige films. Toen de trailer eenmaal op het internet kwam te staan, heeft het veel positieve aandacht gekregen. Hierdoor heeft de filmstudio besloten de film uit te brengen in de bioscoop, want eerst zou de film alleen uitgebracht worden op hun streaming service. Zo hebben ze beginnende regisseur Parker Finn deze film uiteindelijk laten regisseren en er een passend verhaal voor laten bedenken. Voor een eerste film weet Parker Finn de film mooi en passend in beeld te brengen. Hij weet voor creatieve overgangen te zorgen tussen sommige scenes. De beelden kunnen voor horrorfans alleen wel als wat bekend overkomen, want vele scenes komen op gelijke manieren over als scenes uit andere films en dan voornamelijk bekende horrorfilms. Paramount had ondanks het goede werk van Parker Finn wel wat extra mensen kunnen hebben geregeld die hem wat extra steun hadden kunnen geven. Het verhaal van de film komt namelijk goed, maar niet echt origineel over. Horror kenners kunnen het verhaal al snel met verhalen van andere horrorfilms vergelijken zoals The Ring of It Follows. Zo kan de film op momenten wat voorspelbaar worden voor horror kenners, die dan ongeveer kunnen voorspellen wat er gaat gebeuren in de film en zo op het verhaal zelf vooruit kunnen lopen. Parker Finn weet voor een goede spanningsopbouw te zorgen met de manier waarop hij dingen in beeld weet te brengen samen met een passende soundtrack en verdere beangstigende geluiden. Helaas leidt dit vaak alleen naar een simpele jump scare. Dit kan na de zoveelste keer eerder flauw beginnen over te komen dan dat het nog echt eng is. Zo kan de film zijn spanningsniveau wat verliezen. Parker Finn probeert tijdens het eind van de film wel wat andere horror manieren naar voren probeert te brengen, slaan deze niet meer zo sterk of beangstigend aan. Als hij eerder in de film wat creatiever was geweest met verschillende horrorelementen zou de film beter en enger kunnen zijn geweest. Rond het eind lijkt hij ook wat van zijn focus te verliezen, waardoor er ineens van alles gebeurt en mogelijk lijkt te zijn. Ondanks dat Sosie Baconmeer bekend is als tv-actrice weet ze goed en passend acteerwerk weet te leveren in deze film. Ze komt goed over als iemand die door wat kwaadaardigs geteisterd blijft worden en hierdoor haar traumatische verleden moet proberen te herleven. Zo weet ze de film goed te dragen, want de rest van de filmcast zijn ook meer acteurs uit tv-series of kleine filmrollen. De meeste spelen hun rollen goed, maar bij de meeste van hun personages valt wel te voorspelen wat er ongeveer met ze gaat gebeuren. Ik geef de film als cijfer een:

The Enforcer

The Enforcer Is een nieuwe misdaadthriller geregisseerd door Richard Hughes. Dit is na een paar korte films pas de eerste bioscoopfilm die hij heeft geregisseerd. In de film neemt maffioso Cuda (Antonio Banderas) de beginnende crimineel Stray (Mojean Aria) onder zijn vleugels en hem probeert hem te leren hoe het werk in de maffiawereld van Miami in elkaar zit.

Wanneer Cuda dan de jonge Billie (Zolee Griggs) spot terwijl ze met criminele activiteiten bezig is, besluit hij haar ook te helpen. Cuda heeft zo naast zijn eigen criminele werk nu twee beginnende criminelen onder zich, die hij probeert te helpen en beschermen tegen de duistere figuren van de maffiawereld. Voor zijn eerste film brengt Richard Hughes de film helaas niet altijd even duidelijk in beeld, want sommige scenes heeft hij wat te bewegelijk of verder onduidelijk gefilmd. Naast het beginnende regiewerk van Richard Hughes is deze film ook het eerste alleen geschreven scenario van W. Peter Iliff. Voor deze film heeft Peter Iliff wel eerder andere scripts geschreven, maar dit deed hij dan samen met andere schrijvers. Als hun eerste alleenstaande regie en schrijfwerk weten beide heren elkaar helaas niet echt veel te helpen. Het verhaal is lastig te volgen, want het gaat over de twee losstaande verhalen van Antonio Banderas, die een jong meisje probeert te beschermen van de gevaarlijke maffiawereld. De film mist alleen echte duidelijke uitleg over waarom iemand uit de criminele onderwereld zoals hem ineens een beginnende jonge dief probeert te beschermen. Daarnaast gaat het verhaal ook over Stray, die probeert te leren hoe hij het best te werk kan gaan in deze maffiawereld. Deze verhaallijnen komen alleen echt samen wanneer de een de ander nodig is. Zo zijn ze met een standaard misdaadfilm geëindigd, die wel wat aan de voorspelbare kant blijft en langdradig over kan komen zonder verder voor echte spanningsmomenten te zorgen. De film lijkt op het einde ook steeds afgelopen te zijn, maar gaat toch onnodig langer door met het verhaal. Antonio Banderas is de grootste ster van de film en hij probeert de film ook op zijn schouders te dragen. Helaas wordt dit hem moeilijk gemaakt wanneer het verhaal zich dan op Mojean Aria, zijn personages concentreert die met compleet andere dingen bezig is. De rest van de filmcast bestaat verder ook meer uit beginnende acteurs, of acteurs die in andere films meer kleine rollen hebben gespeeld. Iedere acteur kom zo helaas niet even goed of geloofwaardig naar voren in deze film. Ik geef de film als cijfer een:

Pinocchio

Pinocchio is een live-action verfilming van de gelijknamige animatiefilm uit 1940. Deze film is geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Robert Zemeckis, de regisseur van Who Framed Roger Rabbit Back to the Future.

De film gaat over de eenzame creatieve houtwerker Geppetto (Tom Hanks), die wanneer hij een vallende ster ziet zijn houten pop Pinocchio (stem van Benjamin Evan Ainsworth) tot leven wenst. Zo brengt de blauwe fee (Cynthia Erivo) Pinocchio tot leven en geeft hem de opdracht deugdzaam te zijn in zijn leven, om zo een echte jongen te kunnen worden. Met deze live-action hebben ze een simpele en bijgewerkte kopie gemaakt van een klassieke animatiefilm. Deze remake hebben ze dan was aangepast zodat de moderne jeugd er meer van kan genieten, maar verder hebben ze het ook wat veiliger kindvriendelijke en wat politiek correcter gemaakt. Voor mensen die bekend zijn met de klassieke animatiefilm kan deze live-action wel wat tegenvallen en zelfs als wat voorspelbaar en langdradig over komen. Ze hebben de film ook bijgewerkt om er meer Disneyverwijzingen in te verwerken. Dit kan leuk zijn voor Disneyfans, maar verder doet dit weinig bijzonders voor de film. De visuele effecten zien er ook wat te simpel uit en komen voor oudere kijkers niet meer zo geloofwaardig over, want bij bijvoorbeeld de personages valt op dat deze met CGI in de film zijn geplaatst. Het acteerwerk is goed maar verder ook niet zo bijzonder. De meeste van de filmcast leveren goed werk, maar doe verder weinig met deze live-action vergeleken de animatiefilm. Ik geef de film als cijfer een:

See How They Run

See How They Run Is een nieuwe moordmysterie komedie geregisseerd door Tom George. Dit is pas de eerste film die hij heeft geregisseerd, want hiervoor heeft hij alleen korte films en tv-afleveringen geregisseerd van verschillende tv-shows. De film speelt zich af in de jaren vijftig in de West End van Londen. Hier proberen mensen met creatieve ideeën te komen om van een populair toneelstuk een film te maken.

Wanneer er achter de schermen iemand vermoord wordt, moet inspecteur Stoppard (Sam Rockwell) samen met de beginnende agent Constable Stalker (Saoirse Ronan) zien te ontdekken wie de dader is. Tijdens hun onderzoek naar wie de moordenaar is, leren ze dat het slachtoffer vele vijanden heeft gemaakt tijdens de pogingen om het toneelstuk succesvol te verfilmen. Net als de regisseur is schrijver Mark Chappell ook aan de beginnende kant van zijn carrière. Toch weten beide de film en het verhaal leuk over te brengen. Dit doen ze leuk door te tonen hoe films en toneelstukken er vroeger achter de schermen uit zagen en wat er hier allemaal gebeurde. Verder proberen ze de clichés uit een moordmysterie, film of toneelstuk wat belachelijk te maken. De rest van de komedie is helaas niet zo sterk of komisch geschreven en valt soms ook wat in herhaling. Als kijker is het leuk om zelf proberen te raden wie de moordenaar is met alle hints en aanwijzingen die de inspecteur tijdens het onderzoek weet te verzamelen. Het verhaal weet wel voor goede wendingen te zorgen, waardoor je zelf ook kunt blijven twijfelen over wie de echte dader nu is. Voor een beginnende filmregisseur weet Tom George creatief losstaande scenes van hoe bijvoorbeeld personages ergens op reageren naast elkaar te plaatsen. Helaas heeft hij er wel voor gekozen om deze manier van filmen te vaak te gebruiken in de film, waardoor het na de zoveelste keer niet meer zo bijzonder overkomt. De filmset en kostuums komen wel passend over voor een verhaal dat zich afspeelt in de jaren vijftig met mensen en plaatsen die herstellend zijn en nog wat probeert bij te komen van gevolgen van de Tweede Wereldoorlog. De filmcast levert goed en passend acteerwerk, maar door de grootte van de cast krijgt niet iedere acteur evenveel tijd in de film. Sam Rockwell doet het leuk als de inspecteur, die eigenlijk liever met andere dingen bezig probeert te zijn dan dit moordmysterie op te lossen. In andere film uit zijn acteercarrière heeft hij meer komisch en beter acteerwerk geleverd. Ditzelfde geld ook wel voor Saoirse Ronan die als beginnende agent nog wat klunzig overkomt wat voor herhaaldelijke komedie momenten kan zorgen. Ik geef de film als cijfer een:

Bodies Bodies Bodies

Bodies Bodies Bodies is een nieuwe komedie thriller geregisseerd door Halina Reijn, de regisseur van Instinct.

In de film gaat Sophie (Amandla Stenberg) samen met haar nieuwe vriendin Bree (Maria Bakalova) op bezoek bij haar rijke vriendengroep van twintigjarigen. Tijdens een storm besluit de groep het spelletje Bodies Bodies Bodies te spelen waarbij een van de vrienden een moordenaar speelt en de rest moet zien te raden wie deze moordenaar is. Als er tijdens het spel echte doden beginnen te vallen, moeten de vrienden zien te ontdekken wie van hun een echte moordenaar is, voordat deze de hele vriendengroep weet te vermoorden. Met deze film proberen ze een moderne parodie komedie te maken, die de thriller en horrorfilms van tegenwoordig wat belachelijk probeert te maken. Zo probeert de film wat over te komen als een moderne Scream film. De eerste Scream film was het werk van Wes Craven, die voor de film al ervaring had met het horrorgenre en wist hoe hij dit op een speelse manier wat voor schut kon zetten. Deze manier van film maken werd zo succesvol dat vele dit nog steeds proberen te kopiëren. Zo was er dit jaar nog een nieuwe vijfde Scream film, die volgende jaar zelfs een nieuw vervolg krijgt. Het probleem met Bodies Bodies Bodies is dat het een parodie komedie is gemaakt door een filmcrew zonder echte ervaring op met het genre waar ze een speelse parodie van proberen te maken. Voor Halina Reijn is dit pas haar tweede regiewerk en voor de schrijvers is dit pas hun eerste verhaal en scenario schrijfwerk voor in een film. Dit valt wel terug te zien aan de uiteindelijke film, want ze komen niet echt over alsof ze precies wisten wat ze met deze film moesten doen. Hierdoor zijn ze met een onduidelijke film voor zowel zichzelf als de kijkers geëindigd. Naast het moderne thrillergenre wat belachelijk te maken, zetten ze ook de moderne generatie wat speels voor schut door te tonen hoe de meeste van de laatste generatie tegenwoordig veel met feesten, drank, drugs en veel onderlinge relaties bezig zijn. Verder maken ze ook wat belachelijk dat de moderne generatie tegenwoordig haast niet zonder mobiel, internet of social media door hun dagen weten te komen. Deze film kan zo vermakelijk zijn voor kijkers van de moderne generatie die om zelfspot komedie kunnen lachen. Voor kijkers van oudere generaties of kijkers die niet goed tegen zelfspot kunnen is deze film verder niet zo vermakelijk, omdat deze film zelf en de komedie hun niet aan zal spreken. Door het onduidelijke verhaal en regiewerk komen de meeste van de filmcast ook niet goed of duidelijk naar voren. Sommige komen zo zelfs wat te overdreven naar voren. Als kijker geef je ook weinig om de personages en maakt het je haast niet uit wanneer er weer iemand doodgaat in de film. Het mysterie om te raden wie van de vrienden nu de moordenaar is, wordt ook niet echt duidelijk verteld, waardoor dit mysterie je steeds minder begint te interesseren na mate de film de film verder gaat. Ik geef de film als cijfer een:

Orphan: First Kill

Orphan: First Kill Is een prequel van de Orphan film uit 2009. Deze prequel is geregisseerd door William Brent Bell, de regisseur van The Devil Inside en The Boy. In de film weet Leena (Isabelle Fuhrman) te ontsnappen uit de Estse psychiatrische inrichting en zoekt ze op de vermiste kinderen pagina een vermist kind uit. Zo vindt en leert Leena over de vermiste Esther Albright en probeert zichzelf voor te doen als Esther voor ze door de politie gevonden wordt. Leena weet zo als de vermiste Esther in Amerika te komen bij de rijke Albright familie.

Hier moet ze nu de details van de echte Esther zien te leren en deze proberen over te nemen, zodat ze meer geloofwaardig overkomt in de ogen van de Albright familie. Als dit Leena lukt kan ze de rijke familie bestelen, maar als ze haar niet allemaal geloven loopt Leena het risico ontmaskert te worden en kan ze weer terug belanden in de Estse psychiatrische inrichting. Met deze prequel probeerde ze de onbeantwoorde vragen van de eerst Orphan film wat te beantwoorden, door bijvoorbeeld te verklaren hoe Leena vanuit Estland in het Amerikaanse weeshuis wist te belanden. Het probleem van deze prequel is dat ze Isabelle Fuhrman opnieuw voor dezelfde rol hebben gecast, maar inmiddels is ze wel ouder geworden. In de eerste Orphan film was ze Isabelle elf en moest voor de plottwist van die film acteren alsof ze eigenlijk ouder was. Tijdens het filmen van deze prequel was Isabelle al 23 en moest daarom op tegenovergestelde manier zien te acteren als een jongere iemand. Om haar geloofwaardiger over te brengen als een jonger iemand hebben ze met make-up en digitale verjongende effecten geprobeerd haar geloofwaardiger jonger te laten lijken. Sommige castleden droegen tijdens het filmen ook hoge platformschoenen, zodat Isabelle ook wat kleiner lijkt naast de rest. Ondanks alles wat ze gedaan hebben om Isabelle kleiner en jonger te laten lijken, weet je als kijker hoe het echt zit met het personage dat ze speelt. De enige die de film zo probeert te bedreigen zijn alleen de andere filmpersonages. Dit zorgt zo verder voor weinig spanning, want op wat kleine wendingen na kun je als kijker wel op het verhaal van de film vooruit blijven lopen. Dit kan dan voor een wat langdradige film zorgen. De visuele effecten om Isabelle jonger te laten lijken komen ook niet altijd zo geloofwaardig over. Het verdere gebruik van visuele effecten voor bijvoorbeeld het vuur in deze film werkt ook niet geloofwaardig, want je kunt duidelijk terugzien dat dingen zoals het vuur met CGI in de film zijn geplaatst. Het is leuk om Isabelle Fuhrman in deze prequel op een tegenovergestelde manier te zien acteren, maar dit doet ze helaas alleen wat doelloos. De verdere filmcast levert ook niet echt bijzonder acteerwerk, want de acteurs die de personages spelen weten net zoals de kijkers wel hoe alles echt zit in het verhaal. Ze proberen alleen wat onzeker te acteren, maar komen zo dom of simpel gelovend over als bijvoorbeeld ouders die hun eigen vermiste dochter niet terug weten te herkennen. Ik geef de film als cijfer een: