Mijn Top 10 slechtste films van 2022

2022 heeft de klappen van de coronacrisis best goed opgevangen, maar toch zaten er weer vele films tussen, waarvan je niet snapt dat die tijdens de crisis niet gewoon op en streaming service zijn beland. Dat sommige van deze films bewaard bleven, om in de bioscoop uitgebracht te worden, lijkt toch niet echt nodig te zijn geweest. 10 The 355 The 355 was pas het tweede regiewerk van een beginnende regisseur wat aan de film zelf wel viel terug te zien. De meeste actie scenes waren namelijk te bewegelijk gefilmd om nog goed te kunnen volgen. Verder had de film een te rommelig verhaal dat ook nog eens te lang door ging. De bekende actrices wisten de film verder ook niet echtte dragen.

9 Firestarter Remakes blijven vaak zwakke kopieën van de orginele films. De orginele Firestarter was niet van de meeste succesvolle Stephen King verfilmingen, maar wist verder toch voor een vermakelijke film te zorgen. De jonge Drew Barrymore wist deze film ook beter te dragen dan Ryan Kiera Armstrong. De ongeloofwaardige visuele effecten hebben de film verder ook niet echt geholpen en zelfs hier wist de orginele film voor meer geloofwaardige vuur effecten te zorgen.

8 Morbius Sony wist niet zo goed wat ze verder met hun rechten van Spider-Man moesten doen. Zo kwamen ze met spin-off films over Spider-Man schurken

zoals Venom. Toch missen deze films het personage Spider-Man en komen zo wel wat doelloos over. Sony snapt de hints helaas nog niet en hebben nog vele andere van dit soort films in de planning staan. Met Morbius probeerde ze een meer kinvriendelijke vampierfilm te maken zonder echt bloed, maar met dit komen ze niet echt veel verder. Jared Leto weet de film verder ook niet echt te helpen. Misschien zijn comicbook films toch niet echt iets voor hem.

7 The Estate Beginnende regisseur en schrijver Dean Craig maakte et deze komedie haast meer een komedie waar hij misschien zelf als enige om kon lachen. Verder was de komedie in de film te ongemakkelijk om er nog echt om te kunnen lachen. DE filmcast wist de film zo verder ook niet echt meer komischer te maken, waardoor je als kijker met een niet grappige film bleef zitten.

6 Studio 666

Een muziekband die als zichzelf in een horrorkomedie spelen werkt niet echt als de bandleden verder weinig tot geen acteerervaring hebben. Zo kwam deze film meer over als een slechte spoof film zoals Scary Movie alleen dan zonder een vorm van goede komedie. De slechte effecten hebben de film verder ook niet veel goeds gedaan. Jenna Ortega probeerde de film wat vooruit te helpen, maar ze heeft dit jaar gelukkig beter acteerprojecten gehad. Ze wist dit jaar wel meer door e breken als actrice en is zo wat populairder geworden.

5 The Invitation Een uitnodging waar je niet echt vrolijk van wordt is een uitnodiging voor een horrorfilm, die voor het grootste deel meer een uitnodiging was voor een bruiloft voor een familie die je niet eens kent. Ongeveer in de laastse momenten kwam de wending duidelijk aar voren, maar dit werd veel te laat gedaan, waardor je er nog weinig om gaf.

4 The Offering Een late horrorfilm na Halloween belooft vaak niet veel goeds en dit geldt ook voor deze film. De film herhaalde meer elementen uit andere horrorfilms, die zelf ook niet even goed zijn, maar met onbedoelde komedie elementen toch voor wat vermaak wisten te zorgen. Deze film had niet van zulke momenten en eindigde zo meer als een saaie herhaaling van andere horrorfilms.

3 Initiation Met initiation probeerde ze een nieuwe moderne versie van Scream te maken, maar om dit nou te doen in hetzelfde jaar dat er ook een neiwue film uit deze filmserie uitkwam, was geen slim idee. De nieuwe Scream film was goed en een waardige nieuwe film in de serie, maar mist toch de visie die Wes Craven naar de serie bracht. De nieuwe filmcrew achter deze film had verder zowat helemaal geen visie en eindigde z met een langdradige film.

2 Bodies Bodies Bodies

Een horrorkomedie is een lastig iets om te maken en dan al helemaal in een modern jasje. De film zo vullen met aparte komedie en verhaallijnene die meer bedoeld zijn voor een jonger publiek helpt verder ook niet ehct met het verkopen van je film. De beginnende regisseur en schrijver leken verder ook niet ehct wat ze precies met deze film moesten doen wat lijkt aan het eind resultaat van de film.

1 After Ever Happy

Met de After serie probeert Anna Todd alleen haar fanfictie over Harry Styles te verkopen. De filmserie is niet zo populair of succesvol en misschein alleen bij fans van haar boeken, die waarschijnlijk ook grote fans zijn van Harry Styles. Toch leek de serie verder nergens naartoe te gaan na vier films, maar durven ze de "laatste" film te eindigen met to be continued.

Dit zijn de tien films die ik kan afraden om te bekijken. Na deze lijst gemaakt te hebben, hoop ik deze films nu weer zo snel mogelijk te kunnen vergeten. Ik respecteer het als je wel plezier aan deze films hebt kunnen beleven het afgelopen jaar ieder zo zijn eigen smaakt. Graag wil ik iedereen weer bedanken voor het lezen en volgen van mij blog reviews van dit jaar. Hopeljk weet 2023 voor een goed filmjaar te zorgen met films die minder beinvloed worden door de problemen in de wereld zoals het Corona virus dat toch voor ongeveer drie jaar voor problemen wist te zorgen.

Mijn Top 10 Beste films van 2022

Het filmjaar is bijna weer voorbij en 2022 was nogeen jaar dat de klappen van de Coronacrisis van de voorgaande jaren moest opvangen. Hierdoor werd het jaar gevuld met films die werden achtergehouden door de filmstudio's. Gelukkig lijkt deze crisis met de vele lockdowns nu achter ons en hopelijk kunnen we volgend jaar gewoon weer een "normaal"filmjaar hebben. Hier is de ljst met de top 10 films waar ik zelf het meest van heb genoten dit jaar. 10 Fall Met Fall wisten ze een spannende en vermakelijke survival film te maken met slechts twee personages die het vast op een hoge toren moesten zien te overleven. Deze twee personages moesten het hier zien te overleven zonder hun verstand te verliezen. Gelukkig werden de twee personages gespeeld door Grace Caroline Currey en Virginia Gardner, die samen de film wisten te dragen en verder wat kleine hulp regen van Jeffrey Dean Morgen als een kleine bijrol.

9 Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore Met de derde Fantastic Beast film proberen ze toch meer in te spelen op de nonstalgie van de succesvolle Harry Potter serie, door wat meer personages uit die serie meer nar voren te brengen zoals Jude Law als een jongere Dumbledore. Helaas werd de film wel wat beinvloed door de rechtzaak tussen Johnny Depp en Amber Heard waardoor de rol van Grindelwald moest worden hercast. Hiervoor heben ze gelukkig voor Mads Mikkelsen gekozen, die de rol goed op zijn eigen manier wist neer te zetten. Als deze filmserie vervolgd wordt, is vor nu nog de vraag. Toch zal het mooi zijn als ze de serie dan met nog een film weten af te sluiten.

8 The Black Phone Met The Black Phone wist Scott Derrickson een goede griezelige comeback te maken naar het horror genre en wist ondanks het mindere einde toch de beste horrorfilm van het jaar neer te zetten. Ethan Hawke wist met behulp van verschillende maskers en zijn acteerwerk goed een creept rol neer te zetten. Verder werd er ook goed acteerwerk geleverd door de beginnende jonge acteurs Mason Thames en Madeleine McGraw. Hopelijk weten ze na deze film meer door te breken in de filmwereld.

7 Jurassic World: Dominion Met Jurassic World Dominion wisten ze de Jurassic serie te eindigen door met nonstalgie de oude bekende personages terug te brengen op een herkenbare manier. Helaas had de film niet het beste verhaal en hebben ze wat hun eigen ruiten ingegooid door het idee van dinosaurussen in de moderne wereld te vullen met een onnodig verhaallijn over gemuteeerde springkhanen.

6 Doctor Strange in the Multiverse of Madness Met de tweede Doctor Strange film wist Marvel het kindvriendelijke niveau van hun filmserie even wat meer achter hun te laten en konden zo een lichte horrorelementen introduceren in de filmserie. Zo komt de serie wat minder over als een serie die gericht is op kinderen. Helaas hebben de aanpassingen door de Corona crisis en verdere veranderingen de film toch op een mindere manier aangepast. Gelukkig wisten Benedict Cumberbatch en vooral Elizabeth Olson de film goed te dragen

5 Black Panther: Wakanda Forever Met de tweede Black Panther film kreeg Wakanda wat meer achtergrond, maar verder werd ook de onderwater wereld van Talokan geintroduceerd. Toch werd de film flink geraakt door het plotselinge verlie van acteur Chadwick Boseman, waardoor de film mest worden aangepast om zijn leven en filmcarriere op een respectvolle manier te eren. Ryan Coogler heeft zo toch een waardig vervog weten te maken.

4 Elvis Met de muzikale biografie over Elvis wisten ze een intressante film neer te zetten over hoe Elvis Presley wist door te breken in de muziekwereld. De film toont goed hoe dit succes is gegaan, maar ooont ook de duistere kanten over de deal die Elvis met zijn muziek manager had gemaakt en zo door Colonel Parker als een pion bespeeld kon worden zonder dat hij hier echt onderuit kon komen. Austin Butler weet ok goed over te komen met de dansbewegingen van Elvis.

3 The Batman Ondanks dat he personage van Batman als vele keren opniew in films en series is vertolkt, weet Matt Reeves toch een goede en eigen draai aan het personage te geven. Hij zet de werled va Gotham ook op een goede manier neer, waardoor je meer wilt ien in deze versie van het personage. Ondanks de momentele problemen en veranderingen bij de DC films blijft deze Batman filmserie voor nu gelukkig veilig en weet zo hopelijk goed verder te gaan in de toekomst.

2 The Northman Met The Northman weet Robert Eggers op zijn manier een goed en bruut verhaal neer te zetten over de Noorse mytologie en de vikingen. Ondanks dat hij inspeelt op deze geschiedenis komt deze film als een meer lostaande film van geen enkele serie of vervolg toch goed op eigen benen naar voren. Het goede acteerwerk van Alexander Skarsgård en Anya Taylor-Joy weet de film ook goed vooruit te helpen.

1 Top Gun: Maverick Met dit meer dan dertig jaar latere vervolg weet Tom Cruise samen met de anderen van de filmcast en crew een waardig vervolg neer te zetten. Bijzonder genoeg hebben ze deze film ook op een orginele manier gemaakt door geen moderne filmtrucs zoals CGI of een green screen te gebruiken, maar gewoon alles cht in beeld vast te keggen en zo over te brengen in de uiteinelijke film. Zo hebben ze voor een spannende en vermakelijke film gezorgd.

Dit zijn de tien films van dit jaar die ik kan aanbevelen om een keer gezien te hebben. Morgen zal ik mijn lijst met de top 1o slechts films van het jaar online zetten. 2022 was ondanks de klappen van de Corona cris toch nog gevuld met films die best tidens de crisis op streaming services hadden kunnen belanden, om zo geen onnodige ruite in de bioscopen in beslag te nemen.

I Wanna Dance: The Whitney Houston Movie

I Wanna Dance: The Whitney Houston Movie is een nieuwe biografie over de overleden popster Whitney Houston. De film is geregisseerd door Kasi Lemmons, die sinds het regisseren van de film Harriet in 2019 zich meer met het regisseren en schrijven van tv-series heeft beziggehouden. De film laat zien hoe Whitney Houston (Naomi Ackie) vanuit haar kerkkoor met de steun en begeleiding van haar ouders weet door te breken in de muziekwereld. Met de hulp van muziekproducent Clive Davis (Stanley Tucci) weet ze leuke melodieën en teksten uit te zoeken en deze vervolgens aan te passen om echt eigen te maken.

Zo probeert ze los van haar ouders zelf haar muziekcarrière te runnen. Na haar succesvolle start probeert ze haar carrière steeds weer aan te passen zodat het passend blijft met de tijd en haar fans. Toch proberen haar ouders, verschillende liefdespartners en haar fans haar in andere richtingen te sturen, maar dan vaak meer voor hun eigen belang. Hierdoor beland Whitney meer in de problemen, maar probeert toch een manier te vinden, om iedereen tevreden te houden, ook al gaat dit ten koste van haarzelf. Het verhaal van deze biografie is geschreven door Anthony McCarten, die ook deels het verhaal van Bohemian Rhapsody heeft geschreven. Dat beide muzikale biografieën geschreven zijn door dezelfde persoon valt soms wel aan deze nieuwe film terug te zien, want deze film valt soms wat in herhaling vergeleken Bohemian Rhapsody. Vergeleken Bohemian Rhapsody lukt het Anthony McCarten zelfstandig niet zo goed om Whitney Houston haar leven duidelijk in deze film te verwerken. Het toont meer verschillende belangrijke momenten uit haar leven en springt steeds verder naar het volgende moment. Zo mist deze film een duidelijke focus en kan het door al deze sprongen van moment naar moment wat langdradig overkomen. Dat Kasi Lemmons al een tijdje geen film meer heeft geregisseerd, valt soms ook wel aan deze film terug te zien aan de manieren waarop ze de film in beeld brengt. Sommige scenes zijn bijvoorbeeld te bewegelijk gefilmd. Tussen de sprongen van scene naar scene zitten ook veel korte onnodige scenes, die uiteindelijk niet nodig waren voor de uiteindelijk film. De film had zo een kortere speeltijd kunnen hebben gehad en dan ook minder langdradige momenten. De filmsets en kostuums werken gelukkig wel goed in de film en tonen goed de verschillende tijden waarin het verhaal zich afspeelt. Naomi Ackie weet de film gelukkig ook goed te dragen als Whitney Houston. Net zoals Rami Malek in Bohemian Rhapsody komt het zangwerk grotendeels van de artiest zelf en moest de actrice meer playbacken. In het begin valt het playbacken wel terug te zien, maar wanneer Naomi Ackie de rol eigen weet te maken, valt het gelukkig niet meer terug te zien dat ze playbackt. Ze weet ook goed de bekende dansbewegingen van Whitney Houston na te doen in de film. Samen met Stanley Tucci zorgt ze voor de beste scenes waar ze aan de bekende muziek van Whitney Houston werken. Als de film zich meer op zulke momenten had gefocust, had het een stuk beter film kunnen zijn geweest. Ik geef de film als cijfer een:

Avatar: The Way of Water

Avatar: The Way of Water is het vervolg van de eerst Avatar film uit 2009. Dit vervolg is weer geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door James Cameron. In de film wordt Pandora opnieuw bedreigt door de Sky people, die uit zijn op wraak sinds hun laatste bezoek en het voornamelijk gemunt hebben op Jake Sully (Sam Worthington).

Jake moet zo samen met Neytiri (Zoe Saldana) en hun kinderen onderduiken om ze en de rest van hun Na’vi stam te beschermen. Hiervoor zoeken ze onderdak bij de waterstam van de Na’vi. Hier moeten ze eerst de regels en gebruiken van deze stam respectvol zien te leren, om verder niet op te vallen en niet voor verdere problemen te zorgen. Voor dit vervolg heeft James Cameron samen met de andere schrijvers een goed en passend verhaal weten te bedenken, om zo nieuwe onbekende delen van Pandora te introduceren. Jake en zijn familie moeten nu de nieuwe manieren van leven leren bij de waterstam. Om weer opnieuw trainingen in de film te verwerken, kan het wat herhaaldelijk aanvoelen. De meeste van deze trainingen worden wel sneller verteld en geleerd vergeleken de eerste film. De film weet zo niet langdradig over te komen met weer allerlei verschillende trainingen van de waterstam. Het is soms wel apart om personages ineens hun nieuwe trucjes zo snel en simpel te zien doen, zonder dat je als kijker echt hebt gezien hoe ze dit precies geleerd hebben in de film. James Cameron heeft verder nog drie nieuwe Avatar films in de planning staan, maar of dit aantal nu echt nodig is, blijft nog de vraag. Voor deze film heeft James Cameron ook wat aspecten uit zijn eerdere, geregisseerde films zoals Aliens en Titanic hergebruikt. Zo doen de militaire schurken wel denken aan de militaire uit Aliens en de zinkende schepen in het water doen dan weer denken aan Titanic. Met de eerste Avatar film wist James Cameron de filmtechnieken in de filmwereld op unieke manieren te veranderen. Met dit dertien jaar latere vervolg weet hij dit opnieuw te doen. In het begin van deze nieuwe film blijft hij wel bij de vertrouwde, bekende beelden en omgevingen uit de eerste film. Wanneer de film eenmaal bij het water en de waterstam komt, weet Cameron de film echt op zijn nieuwe film manieren te veranderen. In de dertien tussen de twee Avatar film heeft James Cameron zich beziggehouden met het verbeteren van bepaalde filmtechnieken en dan vooral filmtechnieken in en onder water. Hiervoor heeft hij zelfs een nieuwe filmcamera laten ontwerpen en bouwen. Zo heeft hij bijvoorbeeld manieren gevonden om motion capture onder water vast te leggen. Door deze manier van motion capture kunnen de acteurs nu ook onder water hun emoties en nog beter hun lichaamshoudingen tonen. De film in 3D zien maakt de scenes onder water ook mooier en toont meer geloofwaardig de omgeving en dieptes van deze nieuwe onder water gebieden. Zo voelt het soms alsof je als kijker ook bij de personages in het water bent. Verder heeft James Cameron ervoor gekozen deze nieuwe Avatar film in een hogere framesnelheid vast te leggen. Deze manier werkt goed in de scenes onder water, waar de Na’vi samen zwemmen en verder leven met de nieuwe mysterieuze zeewezens in Pandora. In scenes uit het water kan dit wel wat apart overkomen en lijkt het alsof je de film per ongeluk op een versnelde manier afspeelt. Het verhaal concentreert zich deze film veel op Jake en Neytiri hun kinderen. De jonge acteurs die deze rollen spelen, hebben zo tijd in de film. Van deze nieuwe, jongere filmcast weet Britain Dalton de film goed te dragen als de tweede zoon, die gelijk probeert te zijn zoals zijn vader en oudere broer. Kate Winslet maakt sinds Titanic ook een comeback in een Cameron film. Ze weet haar rol als een hoog figuur in de waterstam goed neer te zetten. Voor deze rol heeft ze ook het adem inhouden record van Tom Cruise verbroken. Ze wist haar adem langer dan zeven minuten in te houden. Sam Worthington moet in dit vervolg naast leider van zijn stam nu ook de vader van zijn familie spelen. Deze twee verschillende rollen weet hij goed naast elkaar neer te zetten, maar doet er verder niet echt iets bijzonders mee. Zoe Saldana eindigt ook meer op de zijlijn in dit vervolg. De verdere, terugkerende personages in dit vervolg zoals Sigourney Weaver en Stephen Lang komen op een geloofwaardige en acceptabele manier terug in dit vervolg. Het is soms alleen wat apart om Sigourney als een actrice in haar zeventig een betere wetende tiener te zien spelen. Ik geef de film als cijfer een:

The Offering

The Offering Is een nieuwe horrorfilm geregisseerd door Oliver Park, de regisseur van A Night of Horror: Nightmare Radio. In de film gaat Art (Nick Blood) samen met zijn zwangere vrouw Claire (Emily Wiseman) na vijftien jaar op bezoek bij zijn orthodox-joodse vader Saul (Allan Corduner). Saul woont boven een mortuarium waar pas een nieuw lijk is binnen gebracht. Dit lijk is bezeten door de demon Abyzou, die voornamelijk kinderen en baby’s kwijlt.

Claire en haar baby lopen zo het gevaar door deze demon behekst en bezeten te worden. Als Art en zijn vader samen hun verschillen aan de kant weten te leggen, hebben ze een betere kans om Claire en haar baby te beschermen. Regisseur Oliver Park is in de filmwereld meer bekend als acteur, maar hij probeert langzamerhand naast acteren meer te doen in de filmwereld zoals regisseren. Helaas heeft hij voor zijn tweede film ervoor gekozen om samen te werken met beginnende schrijvers. Dit valt helaas wel aan de mindere kwaliteit en het gemis van originaliteit van het verhaal in de uiteindelijke film terug te zien. Deze film doet zo al snel denken aan een mindere mix tussen de films The Autopsy of Jane Doe uit 2016 en The Possession uit 2012. Deze beide films zijn zelf enger, creatiever en bevatten beter acteerwerk.

De horrorelementen in The Offering blijven zo aan de simpele kant en veder wordt er veel gebruik gemaakt van jump scares. De meeste hiervan leiden dan simpelweg naar momenten waar het geluid langzaam afneemt en op het eind weer ineens hard afspeelt. Dit wordt na de zoveelste keer meer irritant door de harde geluiden dan dat het nog echt eng is. Verder zijn de jump scares op een moment ook aan de voorspelbare kant, waardoor je er niet echt meer van schrikt. De visuele effecten komen ook niet altijd geloofwaardig over. Ze werken soms in duistere scenes waar je niet direct terug kunt zien dat je naar een CGI iets zit te kijken, maar in te belichte scenes valt dit wel duidelijk op. Het vuur in de film is bijvoorbeeld ook duidelijk met CGI in de film geplaatst. Dankzij het mindere script krijgen de acteurs van de film ook niet veel bijzonders om mee te werken. De personages begaan de bekende horrorclichés en maken vaak onlogische, domme beslissingen. Zo zorgen ze alleen voor extra onnodige problemen in de film. Door dit mindere schijfwerk geef je als kijker ook niet echt om de personages en hoop je haast dat na de zoveelste cliché Abyzou ze gewoon te pakken krijgt. Ik geef de film als cijfer een:

Devotion

Devotion is een nieuw oorlogsdrama geregisseerd door J.D. Dillard, regisseur van Sleight en Sweetheart. De film is geïnspireerd op het ware verhaal van de officier van de Amerikaanse marine Jesse LeRoy Brown, de eerste Afro-Amerikaanse vlieger die de basisvliegopleiding van de Amerikaanse marine wist te voltooien. In de film gaat Jesse Brown (Jonathan Majors) namens de Amerikaanse marine op oorlogsmissie tijdens de Koreaanse oorlog samen met zijn nieuwe Wigman Tom Hudner (Glen Powell). Voor deze missie hebben de twee elkaar al tijdens andere militaire missies leren kennen en hebben zo een hechte vriendschap gekregen met elkaar.

Deze film vertelt het verhaal over de eerste officiële Afro-Amerikaanse vlieger van de Amerikaanse marine net na de tijd van de Tweede Wereldoorlog. Na deze oorlog volgde al snel nieuwe oorlogen zoals de koude en de Koreaanse oorlog. De film probeert deze oorlogen in de film te verwerken naast de marine trainingen en de problemen van racisme waar Jesse Brown mee te maken kreeg tijdens zijn carrière. Door het verwerken van al deze verschillende dingen komt de film zelf niet zo gefocust over en komt de film meer over als een documentaire met wat hoogtepunten uit het leven van Jesse Brown. De regisseur en schrijvers van deze film zijn nog aan de beginnende kant van hun carrière, wat helaas wel valt terug te zien aan deze film. Als ze meer ervaring hadden gehad, zouden ze het verhaal van de film op een meer gefocuste manier verteld kunnen hebben. Dit hadden ze bijvoorbeeld kunnen doen door de film alleen over de Koreaanse oorlog te laten gaan. De momenten van de Koude Oorlog hadden zo verder dan niet echt in de film gehoeven. De film had zo korter en duidelijker kunnen zijn geweest. De film heeft verder de pech uit te komen in hetzelfde jaar waarin Top Gun: Maverick eerder dit jaar ook te zien was. Top Gun: Maverick heeft namelijk haast een gelijk verhaal en verder een betere en meer ervaren filmcrew. Zo blijft Devotion als het jongere broertje van Top Gun: Maverick meer in de schaduw van die film vliegen. Regisseur J.D. Dillard heeft dan ook mensen gevraagd uit de filmcrew van Top Gun: Maverick om hem bij bepaalde elementen te helpen voorin zijn eigen film. In tegenstelling tot Top Gun zijn de meeste vlieg scenes in deze film in beeld gebracht met CGI en een green screen wat helaas soms wel valt terug te zien in de film. Jonathan Majors weet zijn personage goed neer te zetten in deze film en goed te tonen hoe zwaar Jesse Brown zijn leven moet zijn geweest, om als enige Afro-Amerikaan bij de marine te vliegen waar discriminatie nog sterk aanwezig was. Gelukkig heeft hij zichzelf wel weten te bewijzen en zo verder vrienden weten te maken met sommige andere mariniers. Glen Powell zet ook goed acteerwerk neer als zijn steunende vriend tijdens deze zware tijdens van discriminatie en oorlog. Het probleem van het casten van Glen Powell in deze film is dat hij ook weer doet terugdenken aan de betere gelijke film Top Gun: Maverick, omdat hij hierin ook een grote rol heeft gespeeld. Ik geef de film als cijfer een:

Violent Night

Violent Night Is een nieuwe actiekomedie geregisseerd door Tommy Wirkola, regisseur van Hansel & Gretel Witch Hunters. De film spelt zich af tijdens kerstavond waar de Kerstman (David Harbour) zich steeds meer begint te irriteren aan het verwende gedrag van de kinderen. Zo denkt hij erover met zijn taak als Kerstman te stoppen.

Tijdens zijn trip gaat hij langs het huis van de rijke Lightstone familie waar criminelen onder leiding van de crimineel met codenaam Scrooge (John Leguizamo) de familie proberen te beroven. Zo houden ze de familieleden gegijzeld, waaronder de jonge Trudy (Leah Brady). Ondanks dat hij liever wil stoppen met zijn werk als de Kerstman probeert hij toch de familie en dan vooral de jonge Trudy te redden van deze criminelen. Met deze film hebben ze een vermakelijke duistere kerst actiekomedie gemaakt, die wel meer bedoeld is voor een volwassen publiek. De Kerstman horen schelden en criminelen bevechten is namelijk niet iets voor te jonge kinderen om te zien. Toch spelen ze wel goed in op de actualiteit waar kinderen tegenwoordig steeds meer verwend worden en altijd meer en betere dingen willen voor iets als bijvoorbeeld kerst. Zo zijn de meeste kinderen steeds hebberige en ondankbaarder geworden tegenover hun ouders of iets zoals de Kerstman. Vele ouders kunnen hier wel wat van terug herkennen bij hun eigen kinderen. Verder wordt de film veel gevuld met brute bloederige actiescènes wanneer de Kerstman de criminelen bevecht in een poging Trudy en haar familie te redden. Het kan wel even duren voor deze actie begint, maar wanneer de Kerstman actie onderneemt, zorgt hij voor vermakelijke momenten in de film. Regisseur Tommy Wirkola gebruikt zo herkenbare of gelijke filmshots in deze film die weer terug linken naar andere films die hij heeft geregisseerd zoals zijn Dead Snow films. De meeste aspecten van de actiescènes komen geloofwaardig over zoals de explosies, maar bij sommige scenes komt het bloed wat minder realistisch over. Deze film kan zo ook doen denken aan een meer fantasierijke en moderne versie van de film Die Hard. David Harbour weet de Kerstman goed op een moderne, maar ook eigen manier neer te zetten in de film. Samen met de jonge Leah Brady weten ze voor personages te zorgen waar je als kijker wat om geeft. Helaas zijn de andere personages van de Lightstone familie of de criminelen minder interessant om te volgen. Wanneer de filmscènes dan ook veel over deze personages gaan, kan de film wat van zijn vermakelijke kanten verliezen en begint het meer langdradig over te komen. Als ze de film meer over de Kerstman hadden laten gaan en zijn missie om Trudy te redden, zou de film wat vermakelijker kunnen zijn geweest. De speeltijd had zo ook wat korter kunnen zijn geweest, waardoor de film zelf minder langdradige momenten had gehad. Ik geef de film als cijfer een: