The Offering

The Offering Is een nieuwe horrorfilm geregisseerd door Oliver Park, de regisseur van A Night of Horror: Nightmare Radio. In de film gaat Art (Nick Blood) samen met zijn zwangere vrouw Claire (Emily Wiseman) na vijftien jaar op bezoek bij zijn orthodox-joodse vader Saul (Allan Corduner). Saul woont boven een mortuarium waar pas een nieuw lijk is binnen gebracht. Dit lijk is bezeten door de demon Abyzou, die voornamelijk kinderen en baby’s kwijlt.

Claire en haar baby lopen zo het gevaar door deze demon behekst en bezeten te worden. Als Art en zijn vader samen hun verschillen aan de kant weten te leggen, hebben ze een betere kans om Claire en haar baby te beschermen. Regisseur Oliver Park is in de filmwereld meer bekend als acteur, maar hij probeert langzamerhand naast acteren meer te doen in de filmwereld zoals regisseren. Helaas heeft hij voor zijn tweede film ervoor gekozen om samen te werken met beginnende schrijvers. Dit valt helaas wel aan de mindere kwaliteit en het gemis van originaliteit van het verhaal in de uiteindelijke film terug te zien. Deze film doet zo al snel denken aan een mindere mix tussen de films The Autopsy of Jane Doe uit 2016 en The Possession uit 2012. Deze beide films zijn zelf enger, creatiever en bevatten beter acteerwerk.

De horrorelementen in The Offering blijven zo aan de simpele kant en veder wordt er veel gebruik gemaakt van jump scares. De meeste hiervan leiden dan simpelweg naar momenten waar het geluid langzaam afneemt en op het eind weer ineens hard afspeelt. Dit wordt na de zoveelste keer meer irritant door de harde geluiden dan dat het nog echt eng is. Verder zijn de jump scares op een moment ook aan de voorspelbare kant, waardoor je er niet echt meer van schrikt. De visuele effecten komen ook niet altijd geloofwaardig over. Ze werken soms in duistere scenes waar je niet direct terug kunt zien dat je naar een CGI iets zit te kijken, maar in te belichte scenes valt dit wel duidelijk op. Het vuur in de film is bijvoorbeeld ook duidelijk met CGI in de film geplaatst. Dankzij het mindere script krijgen de acteurs van de film ook niet veel bijzonders om mee te werken. De personages begaan de bekende horrorclichés en maken vaak onlogische, domme beslissingen. Zo zorgen ze alleen voor extra onnodige problemen in de film. Door dit mindere schijfwerk geef je als kijker ook niet echt om de personages en hoop je haast dat na de zoveelste cliché Abyzou ze gewoon te pakken krijgt. Ik geef de film als cijfer een: