Moonfall

Moonfall is een nieuwe sciencefiction rampenfilm geregisseerd deels geschreven en geproduceerd door Roland Emmerich, de regisseur van Independence Day en 2012. In de film slaat de maan door mysterieuze redenen uit zijn baan rond de aarde en de twee komen op een ramkoers met elkaar te liggen. Doordat de maan steeds dichter bij de aarde komt, ontstaan er rampen als overstromingen en meteoorregens op aarde.

Voormalig astronaut Jo Fowler (Halle Berry) wordt in deze crisis de nieuwe NASA-directeur en moet samen met afgezette astronaut Brian Harper (Patrick Wilson) en de complottheoreticus KC Houseman (John Bradley) op een ruimtemissie gaan. Zo proberen ze de maan op tijd te stoppen en terug in zijn baan te krijgen voor het op de aarde kan neerstorten. Anders verliezen ze hun geliefden en thuisplaneet.

Met deze nieuwe rampenfilm maakt Roland Emmerich weer een nieuwe film waar de mensheid op het spel staat, maar doet het deze keer op een te grote en overdreven manier. Hij kiest er in deze film voor om veel informatie op een gehaaste manier aan je als kijker te vertellen en uit te leggen, waardoor het lastig te volgen blijft. Fans van rampenfilms kunnen wel genieten van de overdreven verwoestingen in de film, maar in andere rampenfilms wordt dit op een meer uitgelegde manier en met betere visuele effecten gedaan. De visuele effecten in deze film zien er wat simpel en goedkoop uit. De verwoestende rampen lijken zo meer uit tussenfilmpjes van oudere videospellen te komen. Dat de overstromingen en meteoorregen met CGI in de film geplaatst zijn valt wel duidelijk terug te zien. De visuele effecten zien er in de ruimte gelukkig wat beter uit, maar zijn vergeleken andere moderne sciencefictionfilms wel wat eenvoudig in beeld gebracht. Omdat ze vele momenten van betere moderne sciencefictionfilms zoals Gravity en Elysium kopiëren, ga je als kenner zelf de films al met elkaar vergelijken en kun je de mindere kwaliteit van deze film wel terugzien. Door het kopiëren van andere films verliest deze film ook zijn originaliteit. De grootte van de filmcast maakt de film ook alleen maar rommeliger en lastiger te volgen. Naast de drie die op ruimtemissie gaan concentreert de film zich ook op andere mensen van de geheime dienst die vanaf de aarde de maan proberen te stoppen. Verder gaat het ook te veel over de geliefden van de drie ruimtereizigers, die de rampen op aarde proberen te overleven. Zo vertelt de film twee verschillende verhalen naast elkaar. Als ze het alleen over de ruimtereizigers hadden laten gaan, zou de film kortere en duidelijker zijn geweest. Ik geef de film als cijfer een: