The Black Phone

The Black Phone Is een nieuwe horrorfilm geregisseerd deels geschreven en geproduceerd door Scott Derrickson, de regisseur van Doctor Strange, Sinister en The Exorcism of Emily Rose. De film is gebaseerd op het gelijknamige korte verhaal van Joe Hil, de zoon van Stephen King. De film speelt zich af in North Denver in het jaar 1978. Hier is een kindermoordenaar actie onder de naam The Grabber (Ethan Hawke). Wanneer de verlegen maar slimme 13-jarige Finney Shaw (Mason Thames) dan door The Grabber ontvoer wordt, eindigt hij opgesloten in een geluidsdichte kelder. De politie en Finney zijn zusje Gwen (Madeleine McGraw) proberen Finney te vinden voordat hij wordt vermoord door The Grabber.

Finney probeert te ontsnappen voor The Grabber hem besluit te vermoorden, maar in de kelder weet Finney niets nuttigs te vinden om te ontsnappen of zich tegen the Grabber te verdedigen. Naast een bed hangt er alleen een oude niet-werkende telefoon aan de muur, die plots overgaat en wanneer Finney hem opneemt, komt hij in gesprek met de vorige slachtoffers van The Grabber. Met hints en aanwijzingen van de slachtoffers probeert Finney te ontsnappen zonder dat The Grabber doorkrijgt waar hij mee bezigt is of hem uiteindelijk probeert te doden. Scott Derrickson weet met deze film een goede comeback te maken als horror regisseur sinds zijn laatste horrorfilm Deliver Us From Evil uit 2014. Hij weet weer goede voor een enge spannende sfeer te zorgen in deze film. Dit doet hij op een goede gedetailleerde manier waardoor het echt lijkt als of de film uit de jaren 70 komt. Verder weet hij op een haast gelijke maar toch ook weer andere manier The Grabber neer te zetten en te laten functioneren zoals hij deed met de demon Bughuul uit zijn andere horrorfilm Sinister. Naast de sfeer maakt hij ook gebruik van jump scares, maar dit doet hij gelukkig op passende momenten. Zo neemt de spanning op sommige momenten wat toe zonder dat ze als valse jump scares worden gebruikt of als flauw overkomen. Als kijker krijgt je net als het hoofdpersonage ook de kans om proberen de horror mysterie zelf op te lossen met de aanwijzingen die je van de voorgaande slachtoffers krijgt. Het verhaal op deze manier naar voren brengen geeft deze film een meer unieke toon. Door de opbouw en het goede acteerwerk van de hoofdrolspelers geef je als kijker ok echt om Mason Thames zijn personage. Dit is pas de eerst film waarin hij acteert en kan na dit succes vast succesvol doorbreken tot een meer bekendere acteur, die we in veel toekomstige films terug kunnen gaan zien. Ondanks dat ze maar ongeveer een jaar jonger is, weet Madeleine McGraw deze film te stelen met haar acteerwerk. Ze weet voor goede spanning, drama en wat humor te zorgen. Zo geef je om haar als kijker en hoop je dat ze erin weet te slagen haar broer terug te vinden en te redden uit de handen van de serie moordenaar. Ethan Hawke weet de kindermoordenaar ook op een eigen unieke manier neer te zetten in de film. Omdat hij haast gedurende de gehele film een bijpassend eng masker draagt, moet hij meer met zijn lichaam acteren. Het enge masker kan zijn personage ook zo aanpassen om verschillende emoties te tonen. Zo zorgt het masker voor verschillende enge of spannende momenten in de film. Ik geef de film als cijfer een:

Boiling Point

Boiling Point Is een nieuwe drama-thriller geregisseerd deels geschreven en geproduceerd door Philip Barantini. Van deze film heeft hij in 2019 een korte film gemaakt en deze later meer uitgewerkt tot deze film. Dit is verder pas de tweede film die Philip Barantini heeft geregisseerd. Hiervoor was hij meer actief als acteur. De film gaat over het zware leven van mensen die actief zijn in en rond een restaurant. Tijdens de drukke kerstperiode probeert hoofd chef Andy Jones (Stephen Graham) samen met de andere chefs en het verdere keukenpersoneel het restaurant draaiden te houden.

Op deze avond zit het restaurant vol met kritische recensenten en andere mensen die hun beoordeling online vormen. Het personeel komt zo extra onder druk te staan. Verder verwacht de manager van het restaurant het beste van het personeel, want ze wil niet dat het restaurant met nog slechtere beoordelingen eindigt. Naast zijn eigen passie project om van zijn korte film een echte lange film te maken, lijkt Philip Barantini ook geïnspireerd te zijn geweest door het regiewerk van Alejandro G. Iñárritu. Hij heeft deze film namelijk net zoals de film Birdman gefilmd, waardoor het lijkt of de gehele film allemaal als een lange scène is gefilmd. Door de korte speeltijd van deze film is het wel wat simpelere gelukt om alles zowat in een shot vast te leggen. Daarnaast lijkt het ook op de filmwijze van de film The Revenant waar ze alleen natuurlijke lichtbronnen hebben gebruikt. Dit doet Philip Barantini ook op een haast gelijke manier door ook alleen gebruik te maken van natuurlijk licht of licht van lampen zonder verder licht te gebruiken van lampen van een filmset. De gehele film is ook opgenomen in een echt restaurant. Philip Barantini heeft alleen de film met een mildere camera vastgelegd vergeleken het camerawerk van Alejandro G. Iñárritu. Hierdoor is niet altijd alles even duidelijk te zien of zijn wat momenten meer aan de wazige kant. Ondanks de rommelige of gehaaste kanten, zijn sommige uiteindelijke gebeurtenissen toch nog wat aan de voorspelbare kant. De film brengt wel goed over hoe zwaar het werk in en rond een restaurant kan zijn. Zo worden er alleen perfecte maaltijden van de chefs en verdere koks verwacht, die op tijd klaar moeten zijn. Het bedieningspersoneel moet deze maaltijden dan op tijd en vriendelijk naar de juiste tafel zien te brengen zonder hun klantvriendelijke kanten te verliezen. Zo laat de film goed zien onder hoeveel druk deze mensen werken en waarom ze vaak tegen een burn-out aanlopen. De film speelt ook goed in op de actualiteit van hoe mensen tegenwoordig dankzij social media dingen zoals een restaurant online beoordelen.

Het verhaal komt wel wat over als andere films zoals Chef uit 2014 of Burnt uit 2015. Zo blijft het verhaal wel wat aan de bekende kant. Door de manier waarop sommige van het personeel behandeld worden door de mensen die boven ze staan, lijkt het soms ook op een kookprogramma van Gordon Ramsay. Door de filmwijze en het tempo van de film krijg je als kijker niet van elk personage duidelijk mee wie iedereen nu precies is. Zo komt de film soms net over alsof je midden in een tv-serie zoals The Office begint met kijken zonder de voorgaande afleveringen gezien te hebben. Zo krijg je alleen maar een paar personages echt goed te kennen tijdens het kijken van de film en boeit de rest je wat minder. Ik geef de film als cijfer een:

Minions: The Rise of Gru

Minions: The Rise of Gru is het vervolg van de eerste Despicable Me spin-off Minions uit 2015. Dit vervolg is deels geregisseerd door Kyle Balda, die ook de eerste Minions film en derde Despicable Me 3 deels heeft geregisseerd. De film speelt zich af in de jaren 70 en toont hoe de Minions de jonge Gru (stem van Steve Carell) hebben gevonden en voor hem zijn begonnen te werken. Zo proberen ze hem te helpen met zijn duistere plannen de gemeenste schurk te worden die de wereld ooit gekend heeft.

Gru probeert zich aan te melden bij de schurken groep waar hij al vanaf nog jongere leeftijd fan van is. Gru wordt alleen door zijn jonge onervaren leeftijd niet serieus genomen door de andere schurken. Als Gru dan een object steelt waar de groep schurken de wereld mee proberen over te nemen, krijgt Gru deze schurken kwaad achter zich aan. Wanneer Gru het gestolen object zelf wil gebruiken voor zijn kwade plannen leert hij dat dankzij een Minion het object kwijt is geraakt. Gru en dan vooral de Minions moeten het verloren object zien terug te vinden voor het weer in de handen van de kwade schurken belandt. De eerste Minions spin-off kwam al snel meer over als een kinderfilm dan echt een familiefilm zoals de Despicable Me films. Verschillende promotiematerialen van deze film zoals de trailers laten zien dat Gru op een jonge leeftijd terug is in deze nieuwe film. Zo valt als kijker te verwachten dat deze film net als de Despicable Me films zal gaan overkomen. Helaas valt dit toch tegen, want ondanks zijn aanwezigheid in de film valt Gru toch weg halverwege de film. Zo eindigen ze toch weer meer met alleen de Minions op de voorgrond. Hierdoor eindigt de film uiteindelijk toch meer als een kinderfilm dan nog echt een familiefilm. Het verhaal is verder ook wat rommelig geschreven door de vele gebeurtenissen en nieuwe personages die in de film naar voren komen. Op een punt lopen er zelfs drie verschillende verhaallijnen door elkaar heen. Dit maakt de film alleen maar lastiger te volgen voor zowel jong als oud. Jonge kijkers kunnen hierdoor ook hun interesse in de film verliezen. Voor volwassen kijkers zitten er wat leuke verwijzingen in de film die terug linken naar de jaren 70 qua kleding die mensen droegen, wat voor haarstijlen ze hadden en naar wat voor muziek ze luisterde. Hiernaast blijkt de rest van de film toch meer bedoeld voor kinderen. Voor volwassenen is de film vaak meer onlogisch of voorspelbaar. Verder is deze film ook wat herhaaldelijk vergeleken de voorgaande films uit de filmserie. Het komedie niveau is ook meer gericht op kinderen met vele scheet grappen net zoals dit ook veel in de eerste Minions film voorkwam. Zo valt deze film ook op dit gebied wat in herhaling. Voor een meer vermakelijke familiefilm kun je beter thuis met het gezin een Despicable me film terugkijken De animatie van de film ziet er wel weer goed en herkenbaar uit, maar hier wordt verder weinig bijzonders of nieuws meer gedaan. Alleen wat van de nieuwe schurken hebben een mooie animatie vorm, maar van deze meeste krijg je weinig te zien of echt te leren wie ze zijn. Als ze voor wat minder nieuwe personages hadden gekozen, hadden sommige wat sterken naar voren kunnen zijn gekomen in deze film. De meeste stemacteurs krijgen door dezelfde reden ook weinig kansen om met hun stem acteerwerk wat bijzonders te doen. Steve Carell probeert in deze film alleen wat jonger en meer beginnend over te komen als Gru. Naast hem weten Taraji P. Henson en Alan Arkin even het spotlight te stelen met het inspreken van de schurken die ze in de film spelen. Andere grote namen zoals Jean-Claude Van Damme, Michelle Yeoh en Danny Trejo belanden verder ook op de achtergrond, omdat hun personages niet veel krijgen te doen in de film. Sommige komen op wat kleine komische momenten na verder ook wat onnodig over. Ik geef de film als cijfer een:

Elvis

Elvis is een nieuwe muzikale biografie over de Amerikaanse zanger Elvis Presley. De film is geregisseerd deels geschreven en geproduceerd door Baz Luhrmann, de regisseur van Australia en The Great Gatsby. De film gaat over het leven van Elvis Presley (Austin Butler) die op jonge leeftijd opgroeide in Memphis in de staat Tennessee. Hier kwam hij in aanraking met de muziek, stijl en cultuur van de Afro-Amerikanen van de staat. Dit heeft hem geïnspireerd tot zijn passie voor muziek en dans. Elvis wist zo als blanke jongen een eigen combinatie van deze verschillende muziekstijl en dansbewegingen te maken. Hierdoor werd hij als snel populair bij de jeugd van verschillende culturen en afkomst.

Wanneer Colonel Tom Parker (Tom Hanks) hoort over het succes en populariteit van Elvis besluit hij hem te bezoeken en dit succes zelf te ervaren. Zo biedt hij zijn hulp en diensten aan, aan Elvis om hem te helpen als muziekmanager. De Colonel weet Elvis zo echt om te toveren tot een merk en naam in de wereld waarmee ze beide goed verdienen. Elvis en zijn familie zijn blij dat Elvis dankzij de Colonel zo succesvol is geworden. Toch merken sommige dat de Colonel ook misbruik maakt van Elvis en zijn talenten. Zolang Elvis hier niet onder komt te lijden houden ze zich stil. Wanneer Elvis zowel fysiek en lichamelijk minder begint te worden, zit hij te diep in de contracten vast waardoor hij nog moeilijk zonder problemen kan stoppen. Baz Luhrmann weet deze biografie op een goede en interessante manier over te brengen. Hij toont goed hoe Elvis voor vele veranderingen in de muziekindustrie en wereld heeft gezorgd, die tegenwoordig nog steeds hierdoor beïnvloed worden. Naast deze positieve kanten laat hij ook goed de meer duistere kanten van de muziekindustrie zien die nu nog steeds actueel zijn. Zo toont hij hoe muziekmanagers en platenmaatschappijen de artiesten zelf als producten zien en zo gebruiken om er vooral zelf geld mee te verdienen, zonder rekening te houden met fysieke of lichamelijke status van hun artiesten. Artiesten verliezen zo veel van hun vrijheid en eigen ideeën, maar krijgen zo wel weer goed betaalt. Zo toont de film zowel de positieven als negatieve kanten van het artiestenleven. Waar ze ondanks hun succes en roem vaak toch nog een ellendig en eenzaam leven kunnen leiden. Baz Luhrmann zorgt ook voor een mooie creatieve overgang tussen de scenes, die ook wat overkomen op de stijl van Elvis. Ondanks de speelduur van bijna twee uur en veertig minuten komt de film dankzij het goede en passende tempo nooit als langdradig over, of dat je de lange speelduur echt aanvaard tijdens de film. Verder brengt hij goed de tijd waarin het verhaal zich afspeelt geloofwaardig over door een passende filmset en kleding van de filmcast. Het acteer, zang en danswerk wordt op een passende manier door de filmcast gedaan. Vanuit de vele acteurs die auditie gedaan hebben voor de rol van Elvis hebben ze er goed aan gedaan om uiteindelijk Austin Butler te hebben gecast voor de rol. Ondanks dat hij een mindere bekende acteur is vergeleken met andere acteurs die de rol ook wilde spelen, weet Austin Butler op een goede manier over te komen als Elvis. Austin Butler en Elvis zijn ook echt 16e neven van elkaar, want Elvis zijn vader en Austin zijn moeder delen gemeenschappelijke voorouders. Austin weet de looks, dansbewegingen en het zangwerk op een passende manier over te brengen zonder over te komen als een simpele imitatie van Elvis. Omdat Rami Malek voor zijn rol als Freddie Mercury een Oscar wist te winnen, kan Austin Butler ook wel een Oscarnominatie verwachten. Naast Austin Butler levert Tom Hanks ook goed acteerwerk. Het is bijzonder om Tom Hanks eens een rol te zien spelen zoals deze, want Tom Hanks staat meer bekend als een aardige behulpzame man in Hollywood. Met deze rol weet hij goed iemand neer te zetten die meer gebruik van anderen probeert te maken voor zijn eigen financiële succes zonder hiervoor zelf verder veel te hoeven doen. Ik geef de film als cijfer een:

Lightyear

Lightyear is een nieuwe spin-off van de Toy Story films. Deze spin-off is geregisseerd en deels geschreven door Angus MacLane, de coregisseur van Finding Dory en verder heeft hij alleen wat Toy Story korte films geregisseerd. Dit is pas de eerste film die hij zelfstandig heeft geregisseerd. Tijdens een ruimtemissie beland Buzz Lightyear (stem van Chris Evans) vast op een planeet samen met zijn ruimtecrew. Om te vrij te komen van deze planeet en weer terug naar huis te kunnen, begaat Buzz steeds opnieuw dezelfde taak. Tijdens deze taak reist hij onwetend steeds verder door de tijd de toekomst in. Zijn crew is zo verouderd en leefbaar geworden op de planeet waar ze op vast zitten.

Buzz vindt zo dat hij gefaald heeft terwijl de rest gewoon door zijn gegaan met hun levens op de vreemde planeet. Hierom leeft Buzz zo meer op zichzelf samen met zijn robot kat SOX (stem van Peter Sohn). Tijdens deze isolatie leert Buzz over een verdacht robot leger onder leiding van Zurg, die een dreiging lijken te vormen voor de rest van zijn ruimtecrew. Om zijn trots terug te verdienen, probeert Buzz Zurg en zijn leger te stoppen voor zijn crewleden in gevaar beginnen te lopen. Deze spin-off vertelt het verhaal over de film waarop het actie figuur van Buzz Lightyear uit de Toy Story film op gebaseerd is. Zo probeert de film te laten zien waarom Andy een Buzz Lightyear actie figuur wilde hebben voor zijn verjaardag. Na deze film zelf gezien te hebben kun je je wel afvragen waarom een jong kind een actie figuur van Buzz zou willen hebben, want Buzz komt niet zo goed of sterk naar voren in deze film. Dit komt omdat hij grotendeels van de film steeds dezelfde missie succesvol probeert uit te voeren. Hierdoor behoudt hij steeds minder contact met de anderen van zijn crew tot hij uiteindelijk meer alleen door het leven probeert te gaan zonder contact of hulp van anderen. Door deze schrijfwijze komt het verhaal in het begin herhaaldelijk over tijdens Buzz zijn herhaaldelijke missie. Hierdoor krijgt de film een meer langdradig tempo, waardoor het niet echt meer een vermakelijk blijft voor jonge en oude kijkers. Naast de vele herhalingen in het verhaal is het verhaal verder ook wat rommelig geschreven wat het alleen maar meer lastiger te volgen maakt. Zo is het uiteindelijke verhaal niet interessant genoeg om als oudere of jongere kijker oplettend te blijven volgen. Door Buzz zijn ego en zelfhaat komt de film ook niet zo komisch over. Er zitten wat pogingen tot komedie in de film, maar de meeste hiervan slaan niet aan en zijn verder alleen even vermakelijker voor jongere kijkers. In het verhaal spelen ze wel op een leuke en herkenbare manier in op verschillende bekende Sciencefiction films zoals Star Wars, Star Trek Starship Troopers, of Interstellar. Naast deze verwijzingen verwijzen ze op speelse manieren ook leuk terug naar andere Toy Story films, maar ze zorgen zo wel voor wat veranderingen in deze films. De animatie van de film ziet er gelukkig wel goed uit en komt goed over als een Pixar film uit 2022. Zo komen de personages wezens en planeet die in het verhaal voorkomen leuk over om naar te kijken. Helaas is er niet veel variatie als het om de wezens uit de film gaat en zijn de meeste hetzelfde. Pixar had wel met wat meer verschillende wezens kunnen komen voor in de film.

Ondanks dat Chris Evans het leuk doet als de stem van Buzz kan het voor kenners van dit personage wel even wennen zijn vergeleken de bekende stem van Tim Allen bij het personage. Tim Allen wist Buzz echt een persoonlijkheid te geven in de Toy Story films. Dit mist wel wat bij Chris Evans zijn versie van het personage. Omdat de film grotendeels alleen over Buzz Lightyear gaat, krijgt de rest van de cast weinig tijd om veel met hun personages te doen, want door de tijdreizen van Buzz worden ze steeds oudere en zijn ze stukken verder in hun leven. Peter Sohn krijgt de meeste kansen om voor komische momenten te zorgen in de film. Andere komische acteurs zoals Taika Waititi hebben verder weinig komisch materiaal om mee te werken. Uzo Aduba en Keke Palmer krijgen in deze film wel veel kansen om te laten zien hoe sterk ze kunnen zijn als leider tijdens de stranding op een vreemde planeet met dreigende wezens. Ik geef de film als cijfer een:

Jurassic World: Dominion

Jurassic World: Dominion is de nieuwste film uit de Jurassic Park filmserie. Deze film is geregisseerd deels geschreven en geproduceerd door Colin Trevorrow, die ook de eerste Jurassic World film heeft geregisseerd. De film speelt zich vier jaar later af na de verwoesting van Isla Nublar, waardoor dinosaurussen zijn vrijgelaten en nu op de aarde tussen de mensen leven. Dit heeft het evenwicht en levensstijl van beide wezens flink verandert. Owen Grady (Chris Pratt) en Claire Dearing (Bryce Dallas Howard) proberen samen met de jonge Maisie Lockwood (Isabella Sermon) de levens tussen mensen en dinosauriërs in balans te houden. Wanneer ze leren dat verkeerde mensen met dinosaurus DNA experimenteren voor verkeerde doeleindes proberen ze dit te stoppen.

Tijdens deze missie kruisen ze paden met de oude dinosaurus legendes Ellie Sattler (Laura Dern), Alan Grant (Sam Neil) en Ian Malcolm (Jeff Goldblum), die op dezelfde missie zijn. Zo besluiten de groepen samen te werken om deze verkeerde duistere mensen te stoppen en de nieuwe wereld met mensen en dinosaurussen weer terug in een balans proberen te brengen. Met deze film hebben ze een leuke en goede mix gemaakt tussen de Jurassic Park en World films. De film speelt leuk en creatief in op het aspect van hoe de wereld eruit had kunnen hebben gezien als de dinosaurussen nooit waren uitgestorven. Met deze film krijgt Colin Trevorrow echt de kans voor zijn idee van de eerste Jurassic World film, om de dinosaurussen echt naar de mensen wereld te brengen. Helaas hebben ze er ook voor gekozen om onnodige extra’s aan het verhaal toe te voegen waar de schurken van de film mee bezig zijn. Hierdoor verliest de film wat van zijn focus rond de dinosaurussen en gaat het wat te veel over verdere onnodige dingen, waardoor de film ook wat van zijn tempo verliest. Toch mis je wel duidelijke uitleg over de nieuwe gemaakte super monster dinosaurus van deze film. Voor een beter verhaal hadden ze de onnodige dingen meer op de achtergrond kunnen hebben gelaten en meer informatie over deze super dino kunnen hebben gegeven. Het verhaal begint ook meer als twee losstaande verhalen van de Jurassic Park personages aan de ene kant en de Jurassic World personages aan de ander. De Jurassic Park personages zijn dan meer op een soort geheime spionage missie. De Jurassic World personages zijn dan meer met een soort Fast & Furious missie met dinosaurussen bezig. Het verhaal wordt pas later echt duidelijker en meer gefocust wanneer de groepen uiteindelijk samen komen. Bij de hoofdpersonages mist wel echte spanning wanneer deze in aanraking komen met dinosaurussen. De film weet wel op leuke manieren terug te linken naar voorgaande Jurassic films met gelijke speelse nostalgie momenten. Colin Trevorrow zorgt gelukkig wel voor betere visuele effecten wanneer het om de dinosaurussen gaat. Bij de eerste Jurassic World film viel dit wat tegen, omdat bij veel dinosaurussen de CGI wel wat terug viel te zien. Voor een 2015 film viel dit tegen helemaal wanneer je de effecten ging vergelijken met de effecten van de originele Jurassic Park film uit 1993. Steven Spielberg wist namelijk voor een goed geloofwaardig mix te zorgen tussen computereffecten en praktische echten gemaakt met bijvoorbeeld rekwisieten en decors stukken. Colin Trevorrow heeft dit ook bij deze nieuwe film gedaan, waardoor de meeste dinosaurussen wel geloofwaardig overkomen. Het acteerwerk wordt ook goed gedaan door de filmcast. De terugkerende Jurassic World castleden komen samen goed over als een soort familie die elkaar proberen te helpen tijdens deze tijden. Toch weten de terugkerende Jurassic Park castleden de World leden te overschaduwen met hun terugkerende klassiek karakters. De oudere acteurs weten gelukkig hun bekende personages nog steeds op een gelijke en herkenbare manier neer te zetten in deze film. Een minpunt onder de acteurs is wel de acteur die de schurk achter de duistere acties speelt, want deze komt wat onnodig en overdreven over in de uiteindelijke film. Ik geef de film als cijfer een:

Falling for Figaro

Falling for Figaro is een nieuwe romantische komedie geregisseerd en deels geschreven door Ben Lewin, regisseur van The Sessions en Georgia.

De film gaat over de jonge Millie Cantwell (Danielle Macdonald), die haar leven en carrière in het fondsbeheer opgeeft, om haar passie te volgen als operazangeres. Ze reist naar de Schotse Hooglanden om les te krijgen van operadiva Meghan Geoffrey-Bishop (Joanna Lumley). Deze lessen zijn zwaarder te volgen dan Millie had veracht, maar ze is bereid om door te gaan. Naast haar geeft Meghan ook les aan Max Thistlewaite (Hugh Skinner) tegen wie Millie het lijkt op te nemen om te zien wie de beste operazanger van de twee is. Ondanks dat de twee het steeds tegen elkaar opnemen, lijkt er ook een vriendschap te ontstaan die de romantische kant begin op te gaan.

Met deze film hebben ze een vermakelijke film gemaakt voor fans van operamuziek, want je leert door de film wat van de geschiedenis en technieken van de zangkunst. De personages zingen bekende opera muziekstukken, die verdere ook in de soundtrack zijn verwerkt. Helaas kiest de film ervoor zich vaak meer op de romantiek en komedie van de film te focussen, waardoor de opera elementen wat op de achtergrond vallen. Dit was een verkeerde keuze, want de meeste komedie komt meer ongemakkelijk over. Daarnaast is de romantiek verder niet sterk aanwezig en komt het zo meer geforceerd over. Ondanks dat de romantiek en komedie niet sterk naar voren komen, begaat de film toch de clichés uit je standaard romantische komedie. Dit maakt het verhaal wat voorspelbaar en hierdoor verliest de film zijn tempo. De film was beter en korter geweest als ze het bij de opera elementen hadden gehouden. De filmcast levert goed acteerwerk in de film, maar helaas zingen de meeste van de cast zelf niet echt de operaliedjes. Ze zijn wel allemaal getraind, om toch geloofwaardig over te komen met het acteren van hun rollen zodat het wel lijkt alsof ze de liedjes echte zelf zingen. Het echte zangwerk is latere in de film bewerkt en daarna op een passende manier in de film geplaatst. Door het script komt Hugh Skinner zijn personage wel wat apart over, want in het begin heeft hij meer een jaloerse haat tegenover Danielle Macdonald haar personage. Dit verandert ineens zonder duidelijke uitleg en nu probeert hij haar meer te helpen en ontstaat er een wat gedwongen romantiek tussen de twee.

Joanna Lumley levert leuk en passend acteerwerk als een perfectionistische operadiva. Die met sarcastische humor haar studenten op een harde manier probeert te trainen. Ze doet wat denken aan J.K. Simmons zijn personage uit de film Whiplash, maar dan niet zo bruut als dit personage. Ik geef de film als cijfer een:

Memory

Memory is een remake van de Belgische film De zaak Alzheimer. Deze remake is geregisseerd door Martin Campbell, regisseur van Casino Royale, The Foreigner en Green Lanturn. De film gaat over huurmoordenaar Alex Lewis (Liam Neeson), die in de problemen komt wanneer hij een doelwit weigert om te brengen. Dit doelwit is namelijk een kind en kinderen vermoorden gaat in tegen zijn principes. Na het weigeren van deze opdracht zet de organisatie die hem heeft ingehuurd hem in een verkeerd daglicht. Zo maken ze al zijn eerdere moorden openbaar, waardoor de politie achter hem aankomt.

Alex moet de organisatie nu zien bloot te leggen en bewijzen dat ze hem alle opdrachten hebben gegeven voor deze moorden. Hij probeert de informatie door te geven aan FBI-agent Vincent Serra (Guy Pearce) zonder het risico te lopen, opgepakt te kunnen worden. Alex moet dit allemaal zien te doen terwijl zijn geheugen dankzij alzheimer steeds minder begint te worden. Deze verfilming van het Belgische verhaal werkt helaas niet zo sterk voor een Hollywood film. Dit komt grotendeels door het filmscript, want scenarioschrijver Dario Scardapane die meer bekend is van het schrijven van tv-series en films behandelt deze film ook meer als een tv-serie. De verhaallijnen van Liam Neeson en Guy Pierce hun personages lopen een lange tijd langs elkaar heen. Zo voelt het aan alsof het twee losstaande verhalen zijn tot de twee pas laat in de film echt in elkaar overlopen. Dit maakt het lastig om de film gedetailleerd te volgen en voelt het soms net aan alsof je als kijker zelf alzheimer hebt. De hints en aanwijzingen die de film je probeert te geven blijven namelijk lastig te volgen of hangen dankzij de rommelige vertelling. Martin Campbell probeert zijn best te doen om wat van de acties scenes op een vermakelijke manier in beeld te brengen wat bij een paar op een creatieve manier lukt. Deze scenes weten de film helaas niet te dragen dankzij het rommelige verhaal. De filmcast bestaat ook uit te veel personages die voor de duistere organisatie of de politie werken en allemaal van belang proberen te zijn. Liam Neeson levert aardig werk als een huurmoordenaar, maar krijgt niet echt kansen om wat bijzonders van deze rol te maken en komt zowat standaard over vergeleken zijn andere actiefilms. Het script geeft hem ook niet echt een goede kans om de alzheimer klachten van zijn personage goed of duidelijk naar voren te brengen. Guy Pierce doet verder ook niet veel bijzonders als FBI-agent. Het is alleen leuk hem terug te zien in een film met iemand met een slecht geheugen, omdat dit terugblikt naar de film Memento waar Guy Pierce zelf ook iemand speelde die aan kortetermijngeheugenverlies lijdt. Zo begaat Liam Neeson zijn personage dingen die Guy Pearce ook deed in Memento. De schurken in deze film stellen ook weinig voor en de leider van de duistere organisatie komt meer emotieloos over alsof die gewoon in deze film speelt om er wat meer te verdienen als acteur. Ik geef de film als cijfer een: