The Estate

The Estate is een nieuwe komedie geregisseerd en geschreven door Dean Craig. Dit is na Love Wedding Repeat pas de tweede film die hij heeft geregisseerd. In de film leren de zussen Macey (Toni Collette) en Savanna (Anna Faris) dat hun rijke tante Hilda (Kathleen Turner) ernstig ziek is geworden en niet lang meer te leven heeft. De zussen proberen zo snel hun relatie met hun tante te verbeteren in de hoop een goede erfenis van haar te krijgen.

Wanneer de zussen bij hun tante komen, leren ze al snel dat andere familieleden hetzelfde idee hadden. Zo proberen de zussen ervoor te zorgen dat hun tante hun het leukst gaat vinden, maar de rest van hun familieleden maken dit hun niet zo gemakkelijk. Deze film is een van de eerste films die Dean Craig eigenhandig heeft geregisseerd en geschreven. Dit valt helaas wel terug te zien aan de kwaliteit van de film. Het lijkt vaak alsof hij met zijn eigen geschreven verhaal geen precies idee had wat hij ermee moest doen of waar hij er mee naartoe moest gaan. Zo kan de film eerder langdradig overkomen dan nog echt grappig. De meeste komedie komt namelijk meer ongemakkelijk of ongeloofwaardig over, waardoor het niet echt meer grappig is. De momenten waar je verwacht te lachen, blijft het eerder dood stil. Verdere komedie momenten zijn dan weer aan de voorspelbare kant, waardoor je ongeveer kunt voorspellen wat er ongeveer gaat gebeuren. De uiteindelijke clou van de grappig is zo niet echt meer zo komisch. Door de ongeloofwaardigheid van de film komt het soms over alsof je naar een liveaction animatie cartoon zit te kijken met het komedie niveau van de latere seizoenen van animatie shows zoals Family Guy. Dat dit pas de tweede film is die Dean Craig heeft geregisseerd valt ook wel terug te zien aan de manieren waarop hij de film in beeld brengt. Hij lijkt ook niet echt het idee te hebben gehad hoe hij de film op een passende komisch manier in beeld moest brengen. Vele scenes zijn ook bewegelijk gefilmd, waardoor deze eerder storend over komen dan nog echt humoristisch. Dankzij de mindere kwaliteit van het verhaal krijgen de castleden verder ook weinig kansen om wat goed of komisch met hun rollen te doen. De personages komen meer over als egoïstisch geldwolven, die meer achter de erfenis van hun rijke tante aanzitten voor hun eigen belang. Als er nou nog een personage was geweest, die de tante probeerde te steunen tijdens haar laatste levensdagen, zou je als kijker minstens nog een personage hebben gehad om echt om te geven. Helaas zijn het uiteindelijk allemaal niet echt leuke personages om te blijven volgen voor een hele film. De meeste komen ook eerder storend of irritant over in de film dan dat ze nog echt komisch zijn. Ik geef de film als cijfer een:

She Said

She Said is een nieuw historisch drama geregisseerd door Maria Schader, regisseur van Ich bin dein Mensch. De film is gebaseerd op het gelijknamige boek en verdere onderzoek van The New York Times journalisten Jodi Kantor en Megan Twohey.

In de film doen journalisten Jodi Kantor (Zoe Kazan) en Megan Twohey (Carey Mulligan) onderzoek naar de verhalen achter de schermen van de filmwereld. Hier leren ze dat mensen in de filmwereld vele duistere en corrupte geheimen verborgen proberen te houden. De meeste sporen leiden in de richting van filmproducent Harvey Weinstein, die vele zaken van seksueel misbruik en wangedrag met actrices verborgen probeert te houden. Jodi en Megan proberen misbruikte actrices nu zien te overtuigen om hun ervaringen met Harvey Weinstein openbaar te maken. De meeste kunnen alleen uit angst of corrupte deals met Weinstein de journalisten niet verder helpen. De journalisten proberen zo ieder slachtoffer te overtuigen om hun verhaal openbaar te maken tot ze iemand gevonden hebben, die als eerste haar verhaal durft te doen. Door al dit onderzoek en verdere acties wordt het leven van de journalisten ook steeds onveiliger, want ze worden zo ook zelf steeds meer bedreigt door corrupte figuren uit de filmwereld. Deze film begint wat rommelig met andere duistere gelijke zaken van wangedrag en is gevuld met wat tijdsprongen. Gelukkig wordt de film wat duidelijker wanneer het echt om het hoofdverhaal van de zaken en het onderzoek rond Harvey Weinstein gaat. Hier leer je als kijker over de duistere corrupte wereld achter de schermen bij de filmwereld. Hier werden actrices vele beloftes gedaan voor geld en een succesvolle filmcarrière, maar zo werden ze wel door verkeerde mensen misbruikt alsof ze alleen objecten waren. De film toont zo goed hoe deze actrices in de hoek gedreven werden en zo verder nog weinig tegenacties konden ondergaan om zichzelf en hun carrières te redden. De meeste actrices zaten zo vast uit angst of konden dankzij het tekenen van corrupte deals geen weerwoord geven zonder in financiële problemen te belanden. Vele van deze actrices zijn voor en na deze gebeurtenissen ook steeds minder terug te zien in nieuwe films. Zo toont deze film goed hoe deze gebeurtenissen hun acteercarrière heeft beïnvloed. De film heeft zelf wel een sloom tempo dankzij al het verschillende onderzoek dat de journalisten moesten doen om aan antwoorden te komen. Ondanks dit tempo krijgt de film gelukkig geen langdradig gevoel en weet interessant te blijven na mate de journalisten steeds meer geheimen boven water weten te krijgen. Het verhaal zou wel beter geweest zijn als het alleen vanuit de ogen van de journalisten verteld was geweest. Soms hebben ze ervoor gekozen om het verhaal over de misbruikte actrices te laten gaan zonder dat ze hier samen zijn met de journalisten. Wanneer de actrices later dan wel samen met de journalisten zijn, hebben ze het weer over hetzelfde hebben, alleen nu met flashbacks. Dit kan, ondanks het van belang is voor de schokkende verhalen, wel wat herhaaldelijk over komen. De film heeft verder wel wat onnodige extra scenes waarin bijvoorbeeld de vrouwelijke journalisten worden versierd of er met ze geflirt wordt door mannen. Zo lijkt de film soms alle mannen op een gelijke manier te behandelen door ze allemaal in een slecht daglicht te zetten. Zoe Kazan en Carey Mulligan leveren goed en realistisch acteerwerk in deze film. Ze tonen goed hoe zwaar het werk van deze journalisten moet zijn geweest. Verder tonen ze ook goed de drama kanten van het verhaal, want het gaat over de verschrikkelijke misbruik zaken, die bij collega-actrices gebeurd zijn. Als deze zaken niet aan het daglicht waren gekomen, had hetzelfde ook met hen gebeurd kunnen zijn geweest tijdens hun acteercarrière. Het is ook leuk om Andre Braugher weer eens terug te zien in een filmrol, want sinds 2010 heeft hij meer in tv-series geacteerd. Met deze rol als hoofdredacteur van The New York Times toont hij dat hij nog steeds het acteertalent heeft voorin films. Ik geef de film als cijfer een:

The Menu

The Menu is een nieuwe komedie thriller geregisseerd door Mark Mylod. Voor deze film heeft hij wel eerder films geregisseerd, maar verder is hij meer bekend als regisseur van afleveringen van tv-shows zoals Game of Thrones en Shameless. In de film is Tyler (Nicholas Hoult) uitgenodigd om te dineren in het exclusieve restaurant Hawthorn dat zich bevindt op een afgelegen kusteiland. Tyler neemt zijn nieuwe date Margot (Anya Taylor-Joy) met zich mee voor dit etentje.

De teruggetrokken, maar toch wereldberoemde chef-kok Julian Slowik (Ralph Fiennes) serveert hier samen met zijn keukenpersoneel bijzondere gangen menu’s. Na elke gang wordt de situatie in het restaurant steeds heftiger, waardoor de spanning tussen de kok en zijn gasten steeds meer toeneemt en verder vol zit met schokkende verrassingen. Deze film toont goed hoe iemand met een bepaalde passie dit met de rest van de wereld probeert te delen, maar zo wel door anderen flink bekritiseert kan worden. Zulke kritiek kan iemand wel doen twijfelen of ze echt de juiste passie in hun leven hebben gevonden. Deze film komt meer over als een duistere versie van de film Chef uit 2014, waar een chef-kok met zijn gerechten alleen maar voor goed eten probeert te zorgen voor zijn hongerige klanten. Bij the Menu krijg je als kijker genoeg achtergrondinformatie over de verschillende gangen voedsel die in de film geserveerd worden. Verder krijg je te zien hoe de meeste van deze gangen worden voorbereid en uiteindelijk verder gemaakt worden. Hierdoor kun je als kijker zelf ook wel trek krijgen na het zien van alle verschillende voedsel gangen.

Het acteerwerk wordt ook goed neergezet in de film. Ralph Fiennes komt over als een mix tussen een echte chef-kok zoals Gordon Ramsay en het fictie personage Hannibal gespeeld door Mads Mikkelsen in de tv-serie Hannibal. Ralph Fiennes komt echt over als een chef-kok met een passie voor koken, maar die zich steeds meer begint te irriteren aan de kritiek die hij over zijn kookkunsten krijgt. Hierdoor begint hij steeds meer met sadistische en sarcastische humor te werken. Via Anya Taylor-Joy, haar personage, die niet officieel is uitgenodigd voor het etentje, leer je de situatie waar ze zich samen met de andere gasten in bevindt steeds beter te begrijpen. Nicholas Hoult speelt verder ook leuk, een geobsedeerde fan van de chef-kok, maar weet soms wel wat tegen te vallen in de ogen van zijn idool. De andere personages krijgen langzamerhand steeds wat meer achtergrond in de film, maar helaas niet allemaal voldoende om als kijker echt om ze te geven. Met wat minder personage zou de film wat duidelijker zijn geweest. Ik geef de film als cijfer een:

Black Panther: Wakanda Forever

Black Panther: Wakanda Forever is het vervolg van de eerste Black Panther film uit 2018. Dit vervolg is weer geregisseerd en deels geschreven door Ryan Coogler, die ook het eerste deel heeft geregisseerd. In de film vereren de mensen van Wakanda hun verloren koning T’Challa nadat deze tragisch genoeg is omgekomen. Wakanda komt zo zonder hun titel strijder Black Panther te zitten, waardoor ze zwakker overkomen in de ogen van vijandelijke troepen. Deze proberen zo gebruik te maken van de Vibranium, de kostbare grondstof waar het land bekend om is geworden.

Koningin Ramonda (Angela Bassett) en prinses Shuri (Letitia Wright) moeten nu samen met de Dora Milaje onder leiding van generaal Okoye (Danai Gurira) hun land zien te beschermen. Wakanda wordt nu namelijk aangevallen door een nieuwe onbekende vijand, die vanuit het geheime onderwaterwereld Talokan komen en worden, geleid door Namor (Tenoch Huerta). Met deze film heeft Ryan Coogler een waardig vervolg gemaakt, maar heeft hier wel moeite en een zware tijd mee gehad. Na het tragische overlijden van acteur Chadwick Boseman, die in de eerste film de rol van T’Challa en de Black Panther speelde, hebben ze de hele film en de ideeën die ze hiervoor hadden moeten aanpassen. Zo brengt de film goed over hoe het verliezen van een geliefde collega en vriend kan zijn. Verder tonen ze hoe zwaar dit het leven kan maken door de enorme leegte die hierdoor kan ontstaan. Met de eerste Black Panther film wist Ryan Coogler succesvol een hele nieuwe fictie wereld in de Marvel filmwereld te introduceren, die verschillende elementen van Afrikaanse culturen weergaf. Met deze film toont hij meer hoe Afrikaanse culturen met iets zoals de dood van een geliefde leider omgaan. Naast deze cultuur introduceert hij in dit vervolg nu ook de onderwaterwereld van Talokan. Deze wereld geeft wat van de Mexicaanse Mayacultuur weer. Deze wereld komt helaas niet zo duidelijk naar voren als de wereld van Wakanda in de eerste film, maar als kijker snap je wel ongeveer hoe de meeste dingen hier te werk gaan. Deze wereld doet wel wat denken aan de onderwaterwereld uit de Aquaman film uit 2018, maar weet gelukkig wel voor een eigen soort wereld te zorgen. Talokan bevindt zich in de diepte van de oceaan en voor een meer realistisch effect heeft Ryan Coogler deze wereld ook net zoals de echte diepe omgevingen van de oceaan duister in beeld gebracht. De film is zo soms wel wat te duister waardoor je niet altijd precies kunt volgen wat er allemaal gebeurt. De visuele effecten zien er goed uit, maar soms valt nog wel terug te zien hoe ze dingen met CGI zoals explosies of de onderwaterwereld met een green screen in de film hebben geplaatst. Sommige personages komen ook meer over alsof ze uit een anime of live-action tv-show komen voor kinderen zoals Power Rangers. Het acteerwerk wordt wel goed neergezet in de film. De meeste acteurs die personages uit Wakanda spelen brengen goed over hoe zwaar het verlies van hun koning en echte vriend Chadwick Boseman is. Zo zorgen ze voor realistische emotionele momenten. Dit is vooral te zien bij Letitia Wright en Angela Bassett. Verder weet Tenoch Huerta ook goed het personage van Namor in de Marvel filmwereld te introduceren. Het is wel bijzonder om dit personage voor het eerst in een live-action film terug te zien, want dit was een van de eerste originele helden uit de Marvel stripboeken wereld. Ik geef de film als cijfer een:

Bros

Bros is een nieuwe romantische komedie geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Nicholas Stoller, regisseur van Forgetting Sarah Marshall en Bad Neighbours. De film gaat over Bobby (Billy Eichner) host van een populaire podcast. Zijn dating leven bestaat uit vele verschillende korte avonturen met verschillende mannen, die alleen voor een avond leuk blijven. Wanneer hij dan met advocaat Aaron (Luke Macfarlane) begint te daten, beginnen beide, ondanks hun bindingsproblemen en dat ze het tegenovergestelde van elkaar zijn, toch echte gevoelens voor elkaar te krijgen. De twee moeten nu samen ontdekken of hun relatie een echte ware liefde is.

Vele van deze filmcast en crew zijn zelf ook echt mensen uit de LHBTI-gemeenschap. Met deze film proberen ze de voor en tegenstanden van het leven uit de LHBTI-gemeenschap op een komische manier naar voren te brengen. Ondanks dat ze met deze film deze gemeenschap in het spotlicht proberen te zetten, blijft de film zelf wel een standaard romantische komedie, alleen dan met twee mannen die samen een relatie beginnen. Zo is deze film vermakelijk voor fans van romantische komedies en dan helemaal voor mensen die zelf ook uit de LHBTI-gemeenschap komen. Kijkers moeten er dan wel geen probleem mee hebben dat de film gevuld is met clichés uit je standaard romantische komedie. Verder moeten ze er ook geen problemen mee hebben dat de LHBTI-gemeenschap zelf op speelse manieren wat voor schut wordt gezet. Soms wordt dit wel wet overdreven gedaan, waardoor de realiteit wat verloren gaat. Om de LHBTI-gemeenschap meer te steunen hadden ze beter een serieuzere film kunnen hebben gemaakt, zoals Brokeback Mountain. Het acteerwerk wordt goed gedaan door de twee hoofdrolspelers, maar omdat Billy Eichner zelf ook meegeschreven heeft aan het script van de film, kan de relatie tussen hem en Luke Macfarlane soms wat te geforceerd overkomen. Hierdoor verliest de film wat van zijn romantische kanten en verliezen de twee acteurs wat van hun onderlinge chemie. De bijrollen worden wel door goede en passende acteurs gespeeld. Helaas zijn hun personages op manieren geschreven, waardoor ze weinig kansen krijgen om wat met hun rollen in de film te doen. Ik geef de film als cijfer een:

Amsterdam

Amsterdam is een nieuw misdaad drama geregisseerd, geschreven en deels geproduceerd door David O. Russel, regisseur van American Hustle en Silver Linings Playbook. De film speelt zich af in New York rond het jaar 1933. De film gaat over de twee soldaten Burt Berendsen (Christian Bale) en Harold Woodman (John David Washington), die samen met verpleegster Valerie Voze (Margot Robbie) getuige zijn van een moord. Als ze dan van deze moord beschuldig worden, moeten ze hun onschuld zien te bewijzen, maar leren zo over een groot complot in de Amerikaanse geschiedenis.

Deze film is voor David O. Russel sinds het regisseren van de film Joy uit 2015 na acht jaar pas weer zijn eerste regiewerk. Net als bij de film American Hustle uit 2013 heeft David O. Russel weer veel acteurs gecast waar hij eerder mee heeft samengewerkt en deze acteurs zijn inmiddels grote bekende namen in de filmwereld. Ondanks dat deze bekende namen goed helpen met het promoten van de film zelf lijkt David O. Russel de film te groot gemaakt te hebben en te hebben gevuld met te veel verschillende personages. Hier komt het verhaal erg onder te lijden, waardoor het als kijker lastig te volgen blijft en het op een moment alleen nog langdradig begint over te komen. De vele personages, die elk ook een eigen verhaallijn met zich meedragen, maken de film verder alleen onnodig druk. Voor een beter en duidelijker verhaal had David O. Russel minder personages en zo bekende acteurs in zijn film kunnen hebben gebruikt. Ondanks de rommelige kanten van het verhaal blijft het eind toch verrassende genoeg aan de voorspelbare kant. David O. Russel lijkt zelf ook wat verloren te zijn geraakt in zijn eigen verhaal, want hij wisselt zelf ook vaak van genre. Zo komt de film het ene moment over als een misdaad drama, terwijl het later ineens meer op een misdaad komedie lijkt. Deze drama en komedie kanten komen verder ook nauwelijks overeen in de uiteindelijke film. Door de hoeveelheid aan acteurs in deze film worden de meeste door de rest overschaduwd, of krijgen verder weinig verhaal om wat met hun personages te doen. Christian Bale weet het beste naar voren te komen in de film vergeleken de rest. Andere grote namen zoals Anya Taylor-Joy, Rami Malek en Robert De Niro krijgen wat kleine momenten in de film, maar niet genoeg om er echt wat bijzonders van te maken. Zangeres Taylor Swift heeft ook een kleine rol in de film, maar omdat ze niet echt een actrice is, valt dit wel aan haar acteerprestatie terug te zien. Zo komt ze heel anders over vergeleken de echte acteurs in de film. Waarom David O Russel haar dan ook een kleine rol heeft gegeven in zijn film blijft de vraag. Ik geef de film als cijfer een: