Prey for the Devil

Prey for the Devil is een nieuwe horrorfilm geregisseerd door Daniel Stamm, regisseur van 13 Sins en The Last Exorcism. In de film gelooft zuster Ann (Jacqueline Byers) dat iets haar oproept om naast haar leven als non nu een vrouwelijke exorcist te worden om zo mensen te kunnen beschermen tegen demonische kwaden. Haar kerk verbiedt het alleen dat vrouwen exorcisten worden. Ann moet zo tegen haar kerk ingaan en probeert toch een exorcist te worden, want ze gelooft dat ze alleen de duivelse kwaden kan stoppen, waarmee ze persoonlijk verbonden denkt te zijn.

Daniel Stamm heeft sinds 2014 geen films meer geregisseerd en heeft zich meer beziggehouden met het regisseren van afleveringen van verschillende tv-series zoals van de Scream tv-serie en Fear the Walking Dead. Met deze film probeert hij een comeback te maken als filmregisseur, maar hij valt al snel in herhaling en begaat vele horror clichés. Een van de laatste films die hij heeft geregisseerd is The Last Exorcism uit 2010 en met Prey for the Devil houdt hij het wat bij een gelijk soort horrorfilm over exorcisme. Sinds de film The Exorcist uit 1973 is dit onderwerp erg populair geworden in horrorfilms en vaak weer gebruikt. Bij de meeste exorcisme films is dit dan op herhaaldelijke manieren gebruikt, waardoor het op een moment erg bekend is geworden en tegenwoordig gevuld is met clichés. Daniel Stamm begaat helaas ook weer vele bekende horror clichés met zijn nieuwe film. Zo vult hij de film met voorspelbare jump scares, die je als kijker wel kunt zien aankomen. Zo komt deze film zelf niet echt eng over en is het meer een voorspelbare standaard exorcisme film. In de film maken ze ook geen gebruik van goede geloofwaardige effecten, want hij de meeste demonische effecten valt duidelijk terug te zien dat dit met CGI is gedaan. Zo komt dit niet geloofwaardig over en is verder in andere exorcisme films beter gedaan. Zelfs in de tv-serie, die zich na de klassieker The Exorcism film afspeelt, waren de effecten beter en meer geloofwaardig. Door het standaardverhaal wordt het acteerwerk in de film verder ook niet bijzonder neergezet. Jacqueline Byers doet het aardig als de hoofdrolspeelster, maar krijgt door het standaardverhaal verder weinig kansen om wat bijzonders met haar rol te doen. Voor de jonge actrice Posy Taylor is dit pas haar eerste acteerwerk in een film. Ze probeert geloofwaardig over te komen als een bezeten meisje, maar was in en betere film met een betere en meer ervaren regisseur waarschijnlijk wel wat beter naar voren gekomen. Ik geef de film als cijfer een:

Barbarian

Barbarian is een nieuwe horror mysterie geregisseerd en geschreven door Zach Cregger, regisseur van Miss March en The Civil War on Drugs. In de film heeft Tess (Georgina Campbell) een sollicitatiegesprek in de stad en heeft daarom voor de avond een Airbnb geboekt. Eenmaal bij de Airbnb leert ze dat deze dubbel geboekt is en dat de mysterieuze Keith (Bill Skarsgård) er al was ingetrokken. Tijdens haar verblijf leert ze dat het huis, de mensen en de buurt niet zo vertrouwd lijken te zijn als ze eerst gedacht had.

Voor een meer onbekende en beginnende regisseur en schrijver weet Zach Cregger voor een interessante horror mysterie te zorgen. De film wordt ook op de juiste mysterieuze manier gepromoot, zodat je als kijker niet weet wat je precies te wachten staat. Ze laten deze film overkomen als een horrorspel zoals Resident Evil of Silent Hill waar je na een tijd steeds meer toegang krijgt tot de plaats. Zo leer je steeds meer afschuwelijke en brute geheimen van het huis. Zo zorgen ze steeds voor meer spanning in de film zonder bijvoorbeeld flauwe jump scares te gebruiken. De film wordt ook zo naar voren gebracht dat je als kijker steeds nieuwsgieriger wordt wat er verder in het huis te vinden is, waardoor je goed in het verhaal blijft. De spanning van de film neemt helaas wel wat af wanneer de meeste vragen van de mysteries worden beantwoord, maar je blijft gelukkig wel benieuwd hoe de film eindigt. Door de mysterieuze omgeving en hoe het huis en de verschillende kamers in beeld gebracht worden, zorgen ze voor een ongemakkelijke enge sfeer. Dit gaat in het begin goed samen met een passende soundtrack. De meeste beangstigende dingen in de film worden ook op een geloofwaardige manier over gebracht met alleen de hulp van goed acteerwerk en make-up effecten en dit verder goed in het duister verborgen te houden. Het acteerwerk wordt ook goed neergezet in de film. Georgina Campbell komt goed over als een nieuwsgierige huurder van het mysterieuze huis en maakt gelukkig vaak goede beslissingen. Helaas begaat ze wel wat horror clichés, maar deze komen niet zo storend over. Bill Skarsgård weet na het spelen van de clown Pennywise in de It films al gemakkelijk over te komen als een griezelig iemand. Als kijker blijf je net zoals de personages in de film vaak wat onzeker over hem, ondanks dat hij aardig en behulpzaam over probeert te komen. Justin Long speelt een meer vermakelijke rol als een verwende egoïst, die op een moment ook in het huis beland. Hij weet voor een wat meer lichtere periode te zorgen, maar eenmaal in de geheime kamers van het huis neemt de duisternis bij zijn scenes ook langzamerhand toe. Ik geef de film als cijfer een:

The Invitation

The Invitation Is een nieuwe horrorfilm geregisseerd door Jessica M. Thompson, dit is na The Light of the Moon pas de tweede film die ze heeft geregisseerd. De film gaat over Evie (Nathalie Emmanuel), die na het overlijden van haar moeder ontdekt dat ze meer familie heeft dan dat ze wist. Zo wordt ze uitgenodigd door haar nieuwe familie voor een bruiloft. Tijdens deze bruiloft leert ze haar nieuwe familie kennen, maar leert zo ook over de duistere familiegeschiedenis en ontdekt zo meer dan ze eerst had willen weten.

Deze film deed door de trailers al snel denken aan de horrorkomedie Ready or Not uit 2019. Helaas lijkt deze film na het eerste uur, waar Evie haar nieuwe mysterieuze familie leert kennen nog weinig op Ready or Not. Vergeleken die film neemt deze film zichzelf ook te serieus. Dit is voor schrijver Blair Butler dan ook zijn eerste alleen geschreven verhaal wat aan de film zelf valt terug te zien. Hij vult het eerste uur van de film meer met de mysterieuze introductie van Evie haar onbekende familieleden, maar werkt meeste verschillende familieleden niet echt uit. Dankzij de trailers valt er ook wel ongeveer te raden wat de plottwist van de film en zo het familiegeheim is van Evie haar onbekende familieleden. De film zelf doet verder ook weinig om dit verborgen te houden of je als kijker hieraan te laten twijfelen. Zo kun je als kijker op het verhaal vooruit blijven lopen, wat de film voorspelbaar en zo langdradig kan maken. De visuele effecten komen ook niet altijd even geloofwaardig over, bij veel bloed en vuur valt wel terug te zien dat dit nep is en simpelweg met CGI of een green screen in de film zijn geplaatst. In de film spelen ze ook met schaduwen om voor een enge sfeer te zorgen. Helaas gebruiken ze deze schaduwen op te duistere momenten, waardoor de schaduwen haast niet opvallen als je er als kijker geen aandacht aan besteed. Het acteerwerk wordt verder ook niet zo bijzonder neergezet in de film. Voor Nathalie Emmanuel is dit pas een van haar eerste hoofdrollen in een film. Verder is ze meer bekend van bijrollen in andere films en tv-series. Als hoofdrol weet ze deze film niet echt te dragen. Vele anderen van de filmcast zijn ook meer acteurs uit tv-series of kleinere filmrollen en weten van hun rollen in deze film ook weinig bijzonders te maken. Het is wel leuk om Sean Pertwee weer als een butler te zien na zijn rol in de tv-serie Gotham als Alfred Pennyworth, de butler van de jonge Bruce Wayne. Ik geef de film als cijfer een:

Black Adam

Black Adam is een nieuwe superhelden film uit de DC-filmserie. De film is geregisseerd door Jaume Collet-Serra, regisseur van The Shallows en Unknown.

In de film wordt Teth Adam (Dwayne Johnson) na 5000 jaar bevrijd uit zijn tombe door Adrianna Tomaz (Sarah Shahi). Teth Adam bezit de superkrachten die hij van oude tovenaars heeft gekregen. Teth begrijpt niet hoe de wereld na 5000 jaar veranderd is en probeert gewoon door het leven te gaan zoals hij gewend is. Zo komt hij in aanraking met de superheldengroep The Justice Society of America die willen dat hij zich bij hu aansluit, om dan volgens hun regels te leven. Zo ontstaan er onderlinge conflicten en problemen tussen Teth en deze groep, terwijl een ander kwaad in de schaduwen een dreiging begint te vormen voor het leven op aarde. 15 jaar geleden werd al bekend gemaakt dat deze film er uiteindelijk zou komen, maar hiervoor moest nog veel geregeld worden. Dwayne Johnson heeft hiervoor bijvoorbeeld zelfs zijn fans gevraagd welke rol ze wilden dat hij ging spelen Black Adam of Shazam. De fans hebben zo voor Black Adam gekozen. Ondanks dat deze film ongeveer voor 15 jaar in de maak geweest is, komt de film wel over als een superhelden film van 15 jaar geleden. Het was dus beter geweest as ze deze film eerder hadden uitgebracht. De film begint dan vreemd genoeg nog met een gehaast begin waar je als kijker een snelle introductie krijgt van Teth Adam nog voordat hij Black Adam is. Vele andere personages krijgen hier ook hun snelle introductie, maar vele komen helaas niet echt duidelijk nar voren. Zo weet je van sommige alleen hun naam en wat voor superkrachten ze ongeveer hebben. Velen worden verder overschaduwt door Black Adam zijn eigen verhaal. De film kopieert ook vele momenten uit andere superhelden films, waardoor de film zelf als niet origineel of bekend over kan komen voor fans van superhelden films. Ditzelfde gebeurt ook met de komedie-elementen van de film, waardoor de meeste niet echt grappig overkomen. De visuele effecten komen soms ook als wat veroudert over. Bij vele explosies of vlammen valt vaak duidelijk terug te zien dat ze met CGI in de film zijn geplaatst of gewoon op een green screen worden afgespeeld. Hierdoor komt de film niet altijd even geloofwaardig over. Het acteerwerk wordt goed neergezet in de film, alleen komen vele door het mindere verhaal wat gehaast en zo incompleet naar voren. Voor Dwayne Johnson is deze film echt en passie project geworden, maar hierdoor heeft hij de film en het personage van Black Adam wel wat laten aanpassen. Black Adam komt normaal in andere DC-content over als een echte schurk, maar in deze film wordt hij meer neergezet als een antiheld. Acteurs als Aldis Hodge en Pierce Brosnan weten even hun momenten in de film te pakken als Hawkman en Dr. Fate, maar blijven toch vooral in Black Adam zijn schaduw staan. De rest van de filmcast komen verder meer over als extra’s of spelen alleen een kleine cameo in deze film. Ik geef de film als cijfer een:

Mrs. Harris Goes to Paris

Mrs. Harris Goes to Paris is remake van de gelijknamige tv-film uit 1992. Deze remake is geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Anthony Fabian, regisseur van Good Hope en Skin. De film speelt zich af in het jaar 1957 in Londen, waar de wereld nog steeds viert dat de Tweede Wereldoorlog voorbij is. Ada Harris (Lesley Manville) werkt als zelfstandige schoonmaakster, die mensen kunnen in huren. Zo probeert ze haar verschillende werkgevers tevreden te stellen met een schoon huis en verder biedt ze, ze nog een luisterend oor voor hun problemen.

Wanneer Mrs. Harris dan leert dat haar echtgenote tijdens de Tweede Wereldoorlog is omgekomen, raakt ze in een bedroefde bui. Als ze tijdens het schoonmaken dan een mooie jurk ziet gemaakt door kledingdesigner Christian Dior raakt ze geobsedeerd door deze jurk en wil ze zelf graag ook een jurk van Dior. Hiervoor moet ze flink sparen om de reis naar Parijs te kunnen betalen en verder ook geld achterhouden om uiteindelijk een dure Dior jurk te kunnen betalen. Met deze film proberen ze in te spelen op hoe de modewereld na de Tweede Wereldoorlog ook mee veranderde. Het merk Dior probeerde meer het vrouwelijke modellenlichaam in de spotlight te zetten, waarbij nu wat meer lichaam zichtbaar mocht zijn. Zo tonen ze goed hoeveel werk en aandacht de designers en modellen hieraan besteden, om de perfecte kleding te maken voor de verkoop. Verder laten ze ook wat van de duistere kanten van de mode en modellenwereld zien met hoe streng designers kunnen zijn en hoe zwaar het modellenleven is. Zo doet de film wat denken aan de film The Devil Wears Prada van 2006. De film weet goed de tijd en verschillende plaatsen over te brengen dankzij de passende filmsets, kleding van de castleden en muziekkeuzes van de jaren vijftig. Ze weten ook goed het verschil tussen Engeland en Frankrijk naar voren te brengen met hoe beide landen er na de Tweede Wereldoorlog aan toe waren en hoe de bevolking hier mee omging. Het acteerwerk wordt ook goed neergezet in de film. Lesley Manville komt echt over als een behulpzame vrouw, die anderen altijd probeert te helpen, zelfs als het met haarzelf niet goed gaat. Als kijker geeft je zo al snel om haar. Zo gun je haar na het trieste nieuws van haar overleden man dat ze de perfecte jurk weet te vinden. De acteurs die de mensen in Parijs spelen, zijn vaak ook echte Europese en sommige zelfs echte Franse acteurs. Deze worden ook goed neergezet als mensen in de strenge modewereld, waarvan sommige Mrs. Harris goed proberen te helpen. Een paar personages, die het niet zo goed met Mrs. Harris kunnen vinden, proberen haar plannen om haar droomjurk te krijgen wat te dwarsbomen. Deze personages komen wel wat over als personages uit een cartoon, waardoor de film zelf wat van zijn realisme verliest. Het verhaal wordt verder ook wat onnodige gevuld met Franse personages, die Mrs. Harris naast haar eigen plannen voor de droomjurk ook probeert te helpen met hun problemen in de mode en modellenwereld. Zo verandert de film halverwege ineens meer in een romantische komedie waar Mrs. Harris twee personages probeert te koppelen, omdat ze weet dat ze elkaar leuk vinden, maar door de drukke modewereld geen tijd hebben voor romantiek. Als ze deze extra verhaallijnen niet hadden gebruikt, had de film korter kunnen zijn geweest en was het uiteindelijk tempo beter geweest. Ik geef de film als cijfer een:

Pearl

Pearl is een spin-off die zich voor de film X van eerder dit jaar afspeelt. Deze spin-off is net als X weer geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door Ti West.

De film gaat over de jongere jaren van de oude Pearl uit X. Pearl (Mia Goth) leeft een geïsoleerd leven op de boerderij van haar familie. Pearl moet naast het onderhouden van de boerderij ook haar zieke vader verzorgen, terwijl ze in de gaten wordt gehouden door haar moeder. Pearl vindt haar leven niets aan en droomt ervan door te breken als een bekende beroemdheid en dan het liefst een filmster zoals ze in vele films heeft gezien. Hiervoor moet ze alleen grote veranderingen maken in haar leven. Ti West weet met deze film bijzonder genoeg twee films van dezelfde filmserie in hetzelfde jaar uit te brengen. Zo weet hij na wat horror tv-series en horrorfilms waar hij samen met andere regisseur aan gewerkt heeft goed door te breken als een zelfstandige horrorregisseur. Met deze film geeft hij Mia Goth ook een goede kans om meer door te breken als actrice. Ze heeft bij deze film ook voor het eerst meegeschreven en geproduceerd. Ze weet het personage van Pearl, waarvan ze ook de oudere versie speelde in X goed en op een eigen manier neer te zetten. Als je de film X gezien hebt, kun je wel ongeveer verwachten waar het verhaal en het personage van Pearl naartoe gaan, maar dit is wel leuk en interessant om te zien. Helemaal als je haar in X op haar oudere leeftijd hebt gezien. Ti West weet je interesse wel vast te houden in de personages die door Mia Goth gespeeld worden in zijn films. Zo weten ze je toch benieuwd en nieuwsgierig te houden in de film MaXXXine waar de regisseur en actrice nu aan werken als de derde film uit de X filmserie. Ik geef de film als cijfer een:

The Stranger

The Stranger is een nieuwe misdaad drama geregisseerd en geschreven door Thomas M. Wright. Dit is pas de tweede film die hij heeft geregisseerd en de eerste die hij zelfstandig heeft geschreven.

De film gaat over hoe Henry (Sean Harris) en Mark (Joel Edgerton) elkaar ontmoeten en bevriend raken. Henry is afgesleten door zijn fysieke werk in de misdaad. Mark probeert hem daarom hierin te ondersteunen als nieuwe partner en vriend. Beide ebben echter geheimen voor elkaar en doen zich anders voor dan dat ze echt zijn. Met deze tweede film probeert Thomas M. Wright alleen zijn eerste misdaadfilm te maken. Hiervoor lijkt hij geïnspireerd te zijn geweest door andere bekende misdaadfilms zoals Reservoir Dogs. Helaas maakt hij zo haast een mindere kopie van deze film. Ondanks de bekende elementen komt de film zelf wel langdradig en onduidelijk over. De geheimen die beide personages voor elkaar hebben, blijft voor een lange tijd ook een mysterie voor de kijkers van de film. Joel Edgerton en Sean Harris doen het goed samen in de film, maar door de geheimen die beide personages met zich meedragen, komen ze wel op een juiste manier over als ongemakkelijke vrienden. Ik geef de film als cijfer een:

Halloween Ends

Halloween Ends is de derde en laatste film in de nieuwe Halloween trilogie die zich afspeelt na het originele deel uit 1978. Deze film is net als de twee voorgaande films weer geregisseerd, deels geschreven en geproduceerd door David Gordon Green. De film speelt zich vier jaar later af nadat Michael Myers voor het laatst gezien is. Laurie Strode (Jamie Lee Curtis) woont nu samen met haar kleindochter Allyson (Andi Matichak) en proberen samen hun heftige tijden met Michael Myers en zijn brute actie te verwerken.

Laurie probeert deze tijden te verwerken door er een boek over te schrijven. Allyson probeert gewoon door te gaan met haar leven en ontmoet Corey Cunningham (Rohan Campbell) met wie ze begint te daten. Ondanks dat er niets over Michael Myers naar buiten komt, weet Laurie dat hij nog ergens moet zijn. Terwijl ze zich hierop blijft voorbereiden, leert Allyson dat Corey een duister leven heeft gehad en niet echt zo stabiel lijkt te zijn. Met deze derde film van de nieuwe Halloween trilogie weten ze de strijd tussen Laurie Strode en Michael Myers op een goede manier af te sluiten. Helaas moet je voor dit einde eerst haast door een geheel andere film heen over het dateleven tussen Allyson en Corey. Deze twee tieners gaan zo samen door hun eigen problemen, waardoor ze op het verkeerde pad belanden. Deze relatie komt wat te geforceerd over, waardoor het je als kijker niet echt interesseert en je blijft wachten tot Michael Myers eindelijk weer eens opduikt in de film. Michael Myers komt helaas pas ongeveer na de eerste 40 minuten echt in de film naar voren en krijgt dan helaas weinig te doen. Hij weet voor een paar brute en bloederige scenes te zorgen, maar verder wordt de film gevuld met flauwe jump scares. Als er bijvoorbeeld een deur dichtvalt, is hier een onrealistisch hard geluid bij te horen. Jamie Lee Curtis weet haar waarschijnlijk laatste keer als Laurie Strode wel op een passende manier neer te zetten in de film, maar moet hiervoor ook wachten door het verhaal van Allyson en Corey. Andi Matichak en Rohan Campbell zetten hun rollen op een passende manier neer, alleen komen hun personages dankzij het verhaal wat geforceerd en voorspelbaar over. Ik geef de film als cijfer een:

Good Luck to You, Leo Grande

Good Luck to You, Leo Grande is een nieuwe drama komedie geregisseerd door Sophie Hyde, regisseur van 52 Tuesdays en Animals. De film gaat over Nancy Stokes (Emma Thompson), die na een fatsoenlijk leven als onderwijzer, verzorgende moeder en echtgenote na het overlijden van har man besluit iets nieuws te proberen in haar leven. Samen met haar man heeft ze nooit echt veel avonturen beleeft in de slaapkamer en dit probeert ze nu wat te veranderen.

Hiervoor heeft ze de jonge sekswerker Leo Grande (Daryl McCormack) ingehuurd, maar ondanks haar lust naar meer actie in de slaapkamer blijft het toch wat ongemakkelijk voor Nancy. Naast haar man heeft ze namelijk het bed verder niet met anderen gedeeld. Leo probeert Nancy extra zelfvertrouwen te geven, maar de twee eindigen alleen met goede gesprekken. Nancy en Leo vinden zo beide goede gesprekspartners, maar of er verder meer gebeurt, blijft de vraag. Met deze film spelen ze goed in op de lust en ongemak rond seks, want ondanks een mens zijn behoefte kan dit verder wel ongemakkelijk blijven en dan vooral in het begin. De film toont ook goed hoe dit voor een sekswerker kan zijn en hoe deze op rustige manieren de klant op de juiste manier weet te benaderen en behandelen. Voor beide partijen is dit vaak ook iets wat ze liever privé houden en zo ver mogelijk van hun persoonlijke levens. Naast deze kanten van seks brengt de film ook goed naar voren hoe dit kan veranderen na mate je ouder wordt. De film speelt verder ook haast alleen af op dezelfde plaats van een hotelkamer met alleen de twee personages van het verhaal. Voor het verhaal hebben Emma Thompson en Daryl McCormack gewoon veel tijd met elkaar doorgebracht door bijvoorbeeld samen te eten, wandelen en slapen. Zo hebben beide acteurs samen een goede band met elkaar opgebouwd, waardoor de uiteindelijke film minder ongemakkelijk is geworden. Verder heet dit ook gezorgd voor een goede en geloofwaardige chemie tussen de acteurs en hun personages. Ik geef de film als cijfer een:

Hellraiser

Hellraiser is een reboot van de gelijknamige film Hellraiser uit 1987. Deze reboot is geregisseerd door David Bruckner, regisseur van The Night House.

De film gaat over de jonge Riley (Odessa A’zion), die verslaafd is aan vele verschillende dingen waaronder drugs. Hierdoor vindt ze een mysterieuze puzzeldoos, die wanneer ze deze probeert op te lossen haar in aanraking brengt met de Cenobits. Dit zijn sadistische bovennatuurlijke wezens uit een andere dementie, die nu achter Riley en haar vrienden aankomen voor hun eigen sadistische doeleinden. Met deze reboot heeft David Bruckner een nieuwe moderne versie van de Hellraiser serie gemaakt, maar probeert het wel herkenbaar te houden voor fans van de oudere films. Voor oude fans kan het zo leuk zijn een nieuwe Hellraiser film te zien, maar de film blijft voor hun wel een bekend iets waarvan ze wel ongeveer bij kunnen voorspellen wat er gaat gebeuren of waar het verhaal naartoe gaat. Verder kan het voor hen ook leuk zijn om zowel de bekende als nieuwe Cenobits in de film te zien, die weer met sadistische, manieren hun slachtoffers aanvallen. Verder blijft het voor bekende kijkers van de filmserie wel een wat standaard Hellraiser film, die gelukkig wel op hetzelfde niveau blijft als de originele trilogie, Voor jonge nieuwe kijkers van deze film kan het een vermakelijke introductie zijn om bekend te raken met de Hellraiser films als ze van zulke soort horrorfilms houden. Het kostuum en make-up team van de film zijn gelukkig wel creatief geweest met de nieuwe en bekende Cenobits in de film. Deze zijn voor de verandering nu ook meer kleurrijk en verder wat meer belicht in deze nieuwe film te zien. Helaas duurt het wel even voor de Cenobits echt beginnen met hun sadistische acties in de film. Dit kan voor zowel de bekende als nieuwe fans voor wat langdradigheid zorgen.

De filmcast bestaat ook meer uit tv en verdere beginnende acteurs, die niet allemaal voor even goed acteerwerk zorgen. De meeste menselijke personages zijn dankzij het verhaal van de film ook niet echt personages waar je als kijker echt om geeft, door de verkeerde dingen waar ze eerder mee bezig waren. Zo komen ze wat over als slachtoffer personages uit een Saw film, waar je vaak ook stiekem bij hoop dat ze faalden, zodat ze op verschillende creatieve manieren door de Jigsaw killer gedood konden worden. De acteurs die de Cenobits spelen komen wel leuk en creatief naar voren in de film en weten hun personages verder op leuke manieren neer te zetten. Alleen weet geen enkele van hen het unieke acteerwerk van Doug Bradley te evenaren, die de originele Pinhead speelde in de meeste oudere Hellraiser films. Ik geef de film als cijfer een:

The Woman King

The Woman King Is een nieuw historisch actie drama geregisseerd door Gina Prince-Bythewood, de regisseur van Love & Basketball en The Old Guard. De film speelt zich af in de 18e en 19e eeuw van het Afrikaanse koninkrijk Dahomey. Hier wordt de jonge Nawi (Thuso Mbedu) door haar vader aan koning Ghezo (John Boyega) gegeven, nadat hij haar niet kwijt kan aan een man. Nawi komt zo bij de Agojie, een volledig vrouwelijke krijgers eenheid geleid door generaal Nanisca (Viola Davis).

Nawi wordt hier getraind tot krijger door Izogie (Lashana Lynch), maar Nawi blijft tijdens haat trainingen rebels en probeert de trainingen op haar eigen manier af te leggen. Zo weet ze het vaak moeilijk te vinden met de rest, maar weet wel haar eigen stijl te ontwikkelen, die ze goed kan gebruiken tijdens de strijd met de vijand. Deze film verteld een interessant verhaal over de meer onbekende geschiedenis van een Afrikaans land en hoe deze vroeger te werk gingen tijdens de Europese kolonisatie van Afrika en de slavernij. De film toont zowel de goede als slechte kanten van de geschiedenis. Naast het hebben van een sterk leger dat op hun eigen manier probeerde te handelen met de Europese landen, hebben de koninklijke voor winst ook wel hun eigen bevolking en andere gevangenen gebruikt voorin de slavernij. Ondanks dat ze wel ware elementen uit de geschiedenis over Dahomey en hun Agojie leger gebruiken, komt de film toch meer over als een fantasierijke legende dan een echte historische film. Met deze legende spelen ze meer in op de relaties en banden tussen de verschillende personages dan dat ze echt op gebeurtenissen uit hun historie inspelen. Deze meer fantasierijke kanten, blijven wel wat aan de bekende en zowat voorspelbare kant. Door deze verhaalvertelling kun je wel ongeveer voorspellen waar sommige wendingen heengaan of wat er met sommige personages gaat gebeuren. Hierdoor kun je als kijker vooruit gaan lopen op het verhaal wat voor een langdradig gevoel kan zorgen. Gina Prince-Bythewood brengt de film samen met fotografie directeur Polly Morgan wel mooi in beeld. De film is mooi opgenomen in Zuid-Afrika en ze brengen de omgeving van dit land mooi over en weten de tijd waarin de film zich afspeelt ook goed naar voren te brengen. Ze brengen de geschiedenis over de cultuur en gewoontes van Dahomey ook goed en leerzaam over. Ze tonen mooi de vechtscènes van de Agojie het is alleen jammer dat ze meer training scenes laten zien over hoe ze hier vrouwen opleiden tot krijgers dan dat ze echte strijden tussen de Agojie en andere vijandige stammen of Europese troepen laten zien. Zo komt de film grotendeels meer over als alleen de theorie zonder echte praktijk. Het acteerwerk wordt goed gedaan in de film. Voor Thuso Mbedu is dit pas haar tweede acteerwerk in een film, want ze heeft verder meer in verschillende tv-series geacteerd. Gelukkig weet ze de rol goed neer te zetten als een jonge rebelse meid die tot een krijger wordt getraind. Viola Davis en Lashana Lynch komen ook goed over als sterke krijgers van een hogere rank. Samen met de rest van de actrices die de Agojie spelen weet de groep goed en geloofwaardig over te komen als een echte krijgers eenheid, die gezamenlijk voor goede aanval en verdediging weten te zorgen. John Boyega komt ook goed naar voren als een koning die er voor zowel zijn volk als land probeert te zijn, maar soms moet kiezen tussen de twee. Ik geef de film als cijfer een: